Περπατούσα σκυθρωπός, εκεί, στο διάδρομο του 4ου Ορόφου του Ογκολογικού Νοσοκομείου του Άγιου Σάββα…
Είναι Δευτέρα 30 Ιανουαρίου, σήμερα δεν έχω εισαγωγή. Ήρθα για να πάρω πίσω το βιβλιάριο υγείας και το εξιτήριο της Παρασκευής αλλά και να συνταγογραφήσω τα φάρμακά μου για τις επόμενες μέρες.
Η επόμενη εισαγωγή είναι για την Παρασκευή και εγώ είμαι πολύ κακοδιάθετος, παρά τις προσπάθειες της Πίστης να με κάνει να χαμογελάσω…
Η γιατρός μου –παρά την απίστευτη πίεση που έχει από ασθενείς, συναδέλφους και νοσηλευτές-, μας αφιερώνει πολύ χρόνο και προσπαθεί να μας μεταδώσει την αισιοδοξία της.
Εγώ όμως γκρινιάζω…
Γκρινιάζω, δέκα μήνες χημειοθεραπείες και –παρά την έμφυτη αισιοδοξία μου-, αισθάνομαι πολύ κουρασμένος.
Κουρασμένος από την πολύμηνη αναμέτρηση με την ασθένεια, κουρασμένος από τα αποτελέσματα των εξετάσεων που δεν είναι αυτά που θέλω, κουρασμένος από τα φάρμακα, τις εισαγωγές στο Νοσοκομείο, τις διαρκείς εξετάσεις, τα τρυπήματα, την ταλαιπωρία, τους ορούς και τις βελόνες, κουρασμένος από τους πόνους δεξιά στην κοιλιά μου που δεν λένε να με αφήσουν, κουρασμένος καθώς εδώ και μήνες δεν μπορώ να κάνω κανένα σχέδιο για την επόμενη μέρα, δεν μπορώ να ξεκινήσω την πραγμάτωση κανενός ονείρου…
Ο διάδρομος είναι σκοτεινός με μουντά και σκυθρωπά πρόσωπα, είτε να ψιθυρίζουν στηριγμένα στον τοίχο, είτε να μπαινοβγαίνουν σκυφτά και σιωπηλά στους θαλάμους…
Και ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα ενός θαλάμου και ο διάδρομος φωτίστηκε!
Φωτίστηκε από δύο μάτια!
Δυο μάτια που εξέπεμπαν αισιοδοξία, χαμόγελο, διάθεση για ζωή!
Είναι η ΠΕΤΡΟΥΛΑ!
Ήμουν σίγουρος!
Έχω ακούσει τόσα γι’ αυτή τη φιγούρα του Άγιου Σάββα και παρότι δεν είχε τύχει ποτέ να τη συναντήσω, ήμουν σίγουρος ότι ήταν ΑΥΤΗ!
Όλες οι νοσηλεύτριες με πρώτη τη Βαρβάρα μου έχουν πει τόσα …
Για τον αγώνα της, για την αισιοδοξία της, για το θαύμα που έχει βιώσει…
Δεν πρέπει να είναι πάνω από 25 ετών, αλλά όλοι μιλούν για τη δύναμή της!
Μου έχουν μιλήσει με δέος για τον πνεύμονά της που «καθάρισε» ξαφνικά, χωρίς να μπορούν οι γιατροί να δώσουν καμία εξήγηση, δίνοντάς τους την ευκαιρία να προχωρήσουν στην απαραίτητη εγχείρηση…
Πιάνω την Πίστη από το χέρι και της λέω «…πάμε να της μιλήσουμε».
Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο, καθώς όπως μας εξήγησε ευγενέστατα η μητέρα της, ήταν η ώρα που έκανε τη φυσικοθεραπεία της…
Μας υποδέχτηκε με ένα απίστευτα φιλόξενο χαμόγελο.
Με ρώτησε για την πορεία της δικής μου υγείας… Σχεδόν ντράπηκα να της απαντήσω, ντράπηκα που αισθανόμουν κουρασμένος, αναλογιζόμενος τον αγώνα αυτής της κοπέλας…
Χαμογελά και μας λέει…: «Ακούω ανθρώπους να διαμαρτύρονται καθώς χρειάστηκε να μείνουν μια βδομάδα ή δέκα μέρες στο Νοσοκομείο και χαμογελώ σκεπτόμενη πόσους μήνες χρειάστηκε να περάσω αγκυρωμένη, ακίνητη στο κρεβάτι του Νοσοκομείου…».
Μας μιλά με γλυκά λόγια για όλο το προσωπικό αλλά και για τον άνθρωπο και υπέροχο γιατρό, το Διευθυντή της κλινικής, τον κο Αρδαβάνη.
«Έχω να δω το φεγγάρι πέντε μήνες γιατρέ», του είπε μια μέρα… και αυτός το ίδιο βράδυ της έστειλε μια φωτογραφία με το φεγγάρι, κάνοντάς τη να χαμογελάσει…
«Είμαι τυχερή που ζω» μας λέει.
«Όλους αυτούς τους μήνες είδα νέους ανθρώπους να ‘’φεύγουν’’, αλλά εγώ είμαι ακόμη εδώ. Θα ξαναδώ τον ήλιο να βγαίνει, θα ξαναδουλέψω, θα ξαναγυρίσω στη ζωή με το τίμημα να έχω χάσει ένα άκρο μου…
ε και; τι έγινε;
Θα συνεχίσω να ζω!»
Μόνο τότε πρόσεξα την ολική απώλεια του άκρου, όμως το φως των ματιών της εξακολουθούσε να είναι πιο δυνατό και πιο φωτεινό από τα πάντα γύρω της…
Την αποχαιρετίσαμε με συστολή και της ευχηθήκαμε καλή συνέχεια.
Το βράδυ προσευχήθηκα για την Πετρούλα.
Προσευχήθηκα να γίνει γρήγορα καλά για να μπορέσει με το χαμόγελό της να φωτίσει τον κόσμο και να δώσει ελπίδα και νόημα ζωής σε χιλιάδες ανθρώπους που ταλαιπωρούνται με άπειρες πραγματικές ή φανταστικές ασθένειες ή δυσκολίες…
