«Με αφορμή την απόφαση του Αλέξανδρου Βέλλιου το μυαλό μου γύρισε πίσω 19,5 χρόνια. Ήταν τέλη Φεβρουαρίου του 1997.
Επίμονοι και περιοδικοί πόνοι στη μέση μου, που συνοδεύονταν από πυρετό, με οδηγούν στο Λαϊκό Νοσοκομείο, στον καθηγητή Παθολογίας Λουκόπουλο.
Το πρωί της 26ης Φεβρουαρίου, ακριβώς πριν πάω να συναντήσω το γιατρό, έχω την πρώτη αιμόπτυση. Επιστρέφοντας από τη συνάντηση, που με οδήγησω να μπω στα επείγοντα του Λαϊκού το ίδιο βράδυ, έκανα το κλασικό χαζό εφηβικό χιούμορ για την αιμόπτυση……
Οι επόμενες τρεις εβδομάδες ήταν γεμάτες εξετάσεις, αξονικές, αιματολογικές και δύο βιοψίες, σε μέση και σε πνεύμονα. Χωρίς να ξέρω το λόγο ακόμα, στις 17 Μαρτίου παίρνω εξιτήριο από το Λαϊκό για να πάω στη Γερμανία.
Τη δεύτερη μέρα εκεί συναντώ τον καθηγητή Reinhardt, ο οποίος με ενημερώνει με απόλυτη ευθύτητα ότι πάσχω από ένα σπάνιο σάρκωμα, PNET για όποιον ενδιαφέρεται να το ψάξει, με μετάσταση στους πνεύμονες, και πρέπει να ξεκινήσει άμεσα χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες.
Δεν ήξερα, παρότι στα 19 και ξερόλας, τί ήταν όλα αυτά οπότε δεν κλονίστηκα ιδιαίτερα. Λίγες μέρες αργότερα, όταν εξέφρασα την επιθυμία να μεταβώ στην Ιταλία για θεραπεία, σε νοσοκομείο που μου είχαν πει οι γιατροί ότι είχε την ίδια δυνατότητα αντιμετώπισης της ασθένειάς μου, προκλήθηκε ένας πελώριος ενδοοικογενειακός καυγάς και εκεί έμαθα τις πραγματικές διαστάσεις της κατάστασης.
Είχα ένα όγκο 10Χ8Χ5 εκατοστά στη μέση, στο ιερολαγόνιο οστό, με μεταστάσεις στους δύο πνεύμονες. Η σύσταση των γιατρών του Λαϊκού στους γονείς μου ήταν να βρουν κέντρο πόνου, καθώς μου έδιναν 2-4 μήνες ζωής.
Κλονίστηκα, για μερικές ώρες έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Έπειτα πήρα απόφαση να δώσω τη μάχη και ό,τι βγει.
Έδωσα τη μάχη μου για 9 μήνες, με 8 κύκλους χημειοθεραπειών και αρκετή ακτινοθεραπεία καθώς το αίμα μου κατέρρευσε μετά την 3η και είχα στο τέλος για μια εβδομάδα 0 λευκά αιμοσφαίρια.
Με αφορμή λοιπόν τα σημερινά, μπορώ να σας πω μετά λόγου γνώσεως ότι η μάχη που χάθηκε είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ…..»
