Εδώ και αρκετές εβδομάδες έχω αποδεχθεί ότι αυτή η μάχη που ξεκίνησα θα διαρκέσει πολύ. Πάντα λέω ότι θα ήθελα να ήταν όπως το 1998 που στην επιθετική νόσο, απαντήσαμε με πολύ επιθετική θεραπεία και μετά από 2,5 μήνες είχαμε νικήσει τον καρκίνο πριν μπω χειρουργείο. Όμως φοβάμαι ότι μιλώντας έτσι γίνομαι αχάριστος και αγνώμων…
Αύριο μπαίνω για τον 7ο κύκλο, μετά την ψυχρολουσία της Τρίτης όταν είδα κάποιους από τους καρκινικούς δείκτες να ανεβαίνουν, οι Αξονικές που πήρα σήμερα δείχνουν συρρίκνωση των όγκων, αν και το πρόβλημα είναι σύνθετο και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.
Τα συμπεράσματα της γνωμάτευσης αναφέρουν: «Εκτεταμένα λεμφαδενικά block στον οπισθοπεριτοναϊκό χώρο με κατά τόπους υποσημαινόμενη ελάττωση των διαστάσεών τους. Αντίστοιχα δίδεται η εντύπωση ελάττωσης των διαστάσεων και πλέον ασαφούς απεικόνισης των ηπατικών εντοπίσεων.»
Το σημείο όμως που με έκανε να αισθανθώ αισιόδοξος είναι αυτό που αναφέρει: «Δίδεται επίσης η εντύπωση ασθενέστερης και πλέον ασαφούς απεικόνισης των ηπατικών εντοπίσεων, εύρημα πλέον σαφές σε αλλοίωση στο όριο των τμημάτων VI -VII όπου στην προηγούμενη εξέταση απεικονιζόταν αλλοίωση με διάμετρο 3 εκ. ενώ στην παρούσα εξέταση μόλις διακρίνεται…»
