Ο έβδομος κύκλος χημειοθεραπειών μου ξεκίνησε 5 Αυγούστου. Ζήτησα από τη γιατρό να μου δώσει λίγο περισσότερο χρόνο για την επόμενη θεραπεία για να ξεκουραστώ λίγο… Έτσι η επόμενη (8η) θεραπεία ορίστηκε για τη Δευτέρα 29 Αυγούστου.
Αυτές τις μέρες χαλάρωσα και προσπάθησα να ξεκουραστώ στο σπίτι μας στη Μονεμβασιά. Στην αρχή ήμουν πολύ προσεκτικός με τον ήλιο και με τη θάλασσα, τις τελευταίες ημέρες όμως πήρα θάρρος και άρχισα να μένω με τις ώρες στο νερό, να χαζεύω με τη μάσκα το βυθό ή να παίζω με τα κύματα. Άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα από ποτέ και το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν το γεγονός ότι τα πόδια μου εξακολουθούν να είναι πρησμένα, ενώ τα αισθάνομαι να μουδιάζουν όλο και πιο πολύ. Όμως δεν έδινα σε αυτό και πολύ σημασία. Έφτασα στο σημείο να ξεχάσω ακόμη και τις εξετάσεις που πρέπει να κάνω ανά εβδομάδα για να τσεκάρουμε τους δείκτες αίματος. Αισθανόμουν καλά και δεν έβρισκα λόγο να χαλάσω το ρυθμό μου για να κάνω εξετάσεις… Παρότι είχα το σχετικό παραπεμπτικό, δεν έκανα καν την εξέταση που προβλέπεται για τους καρκινικούς δείκτες.
Μόλις εχθές μπήκα στη διαδικασία να κάνω τις απλές αιματολογικές εξετάσεις για να τις στείλω στο Νοσοκομείο για να μου δώσουν το «οκ» για την εισαγωγή της Δευτέρας, θεωρώντας ότι είναι μια διαδικασία ρουτίνας, καθώς άλλωστε ήθελα να καυχιέμαι ότι ο οργανισμός μου αντέχει…
Πήρα πριν λίγο τις εξετάσεις και έπεσα από το «συννεφάκι» μου…
Οι αιματολογικές μου εξετάσεις είναι οι χειρότερες που είχα πάρει από το Μάρτιο… Για πρώτη φορά τα λευκά πέφτουν κάτω από το όριο, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσω τα ενεσάκια, αλλά και οι υπόλοιποι δείκτες δεν είναι καλοί…
Πλέον το άγχος μου είναι αν θα μου δώσουν έγκριση για εισαγωγή τη Δευτέρα.
Ο αγώνας συνεχίζεται και σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω για τις υπέροχες 10 μέρες που πέρασα στη θάλασσα.
