Η αλήθεια είναι ότι είχα μια συστολή όταν ο φίλος Δημήτρης, μου ζήτησε να καταθέσω την εμπειρία μου. Ο λόγος που την ξεπέρασα ήταν διπλός: πρώτον και βασικότερο γιατί μέσα από αυτό το κείμενο ορισμένοι ίσως πάρουν δύναμη και ελπίδα και δεύτερον γιατί η αφήγηση ενός βιώματος με τόσο έντονα συναισθηματικές μεταπτώσεις είναι ένα είδος προσωπικής λύτρωσης και αυτοκάθαρσης.
Προέρχομαι από μια μεσοαστική οικογένεια, δεμένη και αγαπημένη. Γονείς ερωτευμένοι μετά από 40 χρόνια, καταξιωμένοι στο επάγγελμά τους, τρία παιδιά που μεγάλωσαν μέσα την ευμάρεια των προηγούμενων δεκαετιών, εκπλήρωσαν το νεοελληνικό όνειρο για μεταλυκειακές σπουδές, σταδιοδρόμησαν επαγγελματικά σε ό.τι είχαν επιλέξει. Όλα φάνταζαν και ήταν ιδανικά, περιστοιχισμένα από ένα ροζ συννεφάκι που τίποτα γκρίζο δεν θα μπορούσε να το νεφελώσει.
Σεπτέμβριος 2010. Η μικρή και πιο χαϊδεμένη αδελφή μου, 28 χρόνων, πρωτοδιόριστη τότε ως καθηγήτρια σε ένα νησί του Σαρωνικού, παραπονείται για πόνους στο γόνατο. Κάπου θα χτύπησε, κάπου θα το κούρασε σκεφτήκαμε, όπως κάθε ανυποψίαστος λογικά θα σκαφτόταν. Με δική της επιμονή πηγαίνουμε για ακτινογραφία σε ιδιωτικό κέντρο στην περιοχή μας. Παλαιό χτύπημα αποφαίνεται ο «ειδικός». Δεν είχαμε λόγο να το ψάξουμε περισσότερο, η πρώτη αυτή απάντηση ικανοποιούσε απόλυτα την εξήγηση που είχαμε οι οικείοι στο μυαλό μας, την εξήγηση που θα είχε ο καθένας στη θέση μας. Ο πόνος βέβαια συνεχίστηκε, μαζί και το οίδημα που μέρα με τη μέρα γινόταν εντονότερο.
Δεκέμβριος 2010. Η μικρή είχε έρθει Αθήνα για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Ο πόνος είχε γίνει πια μη υποφερτός και η ίδια παραπονούταν σε ύφος έντονο. Την αρπάζει η μαμά μου, ενοχλημένη που διασάλευε το χαρούμενο κλίμα των ημερών με τις ιδεοληψίες της και την πάει στα εφημερεύοντα του Ευαγγελισμού, πιο πολύ για να της φύγει η ιδέα ότι έχει κάτι πιο σύνθετο. Και όμως.. Εκεί, ένα «γιατρουδάκι» ασκούμενο στην ορθοπεδική κλινική μας προϊδέασε για πρώτη φορά για ό.τι έμελλε να ακολουθήσει.. «Δεν θέλει ορθοπεδικό» «θέλει οικολόγο. Κάτι διακρίνω». Κεραυνός εν αιθρία.
Οι γιορτινές μέρες πέρασαν με εμάς στα τηλεφώνα σε έξαλλη κατάσταση, να προσπαθούμε μέσω γνωστών γιατρών να διερευνήσουμε τι ακριβώς γίνεται, πού μπορούμε να απευθύνουμε. Οι γνώμες των ειδικών μας παρέπεμψαν ομόφωνα στον Άγιο Σάββα. Τον Άγιο Σάββα, να καταλάβετε, τον ήξερα μόνο μέσα από την χαριτωμένη διήγηση του πατέρα μου για τη γιαγιά του, η οποία θέλοντας να επισκεφτεί μια φίλη της εκεί κοντά, κατέβαινε στην επόμενη στάση καθώς τη στάση «Αντικαρκινικόν Νοσοκομείον» τη θεωρούσε «γρουσουζιά». Δεισιδαιμονίες..
Μην τα πολυλογώ, την εισαγωγή ακολούθησε η βιοψία. «Είναι άγριο» η πρώτη κουβέντα που η ίδια άκουσε στην αίθουσα του χειρουργείου, έχοντας ναρκωθεί με επισκληρίδιο. Την ταχεία επιβεβαίωσε και η τελική διάγνωση. Σάρκωμα e-wing, επιθετικό και εξαιρετικά σπάνιο για το φύλο και την ηλικία της. Την είδηση μου τη μετέφερε τηλεφωνικά ο πατέρας μου ο οποίος, φύσει αισιόδοξος, ακόμα και μετά τη βιοψία υποστήριζε ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό και ότι η πρώτη διάγνωση πάντα λανθάνει. Η αισιοδοξία του μας χρειάστηκε βέβαια αργότερα όταν έπρεπε να ξεπερνάμε επιτυχώς τις πίστες, σαν υπερήρωες σε video game.
(Δεν θελω να αναφερθω σε στιγμές προσωπικές μεταξύ εμού και της μητέρας μου γιατί στόχος μου είναι η απλή καταγραφή των γεγονότων και όχι η δραματοποίηση της ιστορίας, όποτε τον παράγοντα άνθρωπο- που συνεπάγεται απόγνωση, τρόμο, ταραχή, κατάθλιψη, μέχρι και αυτοκτονικό ιδεασμό -τον αφήνω απ έξω).
Οι χημειοθεραπείες άρχισαν Φλεβάρη. Μας είχαν προετοιμάσει για την επερχόμενη αλωπεκία, οπότε είχαμε εγκαίρως προμηθευτεί την περούκα. Φίλοι και συγγενείς πηγαινοερχόταν για παρέα και για βάρδιες, ο στενός κύκλος βέβαια βράχος δίπλα της. Από τους 8 κύκλους δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, θυμάμαι μόνο την αδελφή μου κάτωχρη και πρησμένη να το σκάει με την πεταλούδα και να πηγαίνει για ψώνια εκεί κοντά. Θυμάμαι επίσης ότι στα μεσοδιαστήματα είχαμε τους συνήθεις φόβους για παρενέργειες καθώς τα λεύκα πέφταν στα τάρταρα και κάναμε ενεσάκια. Θυμάμαι ότι είχε γυρίσει το Πάσχα αυθημερόν από Θεσσαλονίκη που είχε πάει να ξεσκάσει γιατί ανέβασε πυρετό.. τα άλλα τα έχω αποβάλει αυτοαμυνόμενη από τη μνήμη και δυσκολεύομαι τώρα που τα επαναφέρω, οπότε τα προσπερνώ.
Στον Θεό πίστευα πάντα με ουσία και βεβαιότητα. Η λέξη Πίστη από μονή της άλλωστε δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου. Πίστευα, δεν νόμιζα. Οπότε πώς θα μπορούσα να μην προστρέξω εξ αρχής στο Θείο που για έμενα δεν ήταν απλώς συνοδοιπόρος για την αίσια έκβαση αλλά ο ρυθμιστής των πάντων. Πρέπει όμως να εξομολογηθώ ότι ήρθε και η στιγμή που λύγισα, αποκαμωμένη από την αγωνία, την ενδονοσοκομειακή ταλαιπωρία, τη συμπεριφορά της αδελφής μου προς εμάς που ως άμυνα και ίσως άρνηση να τη λυπηθούμε είχε γίνει τρομερά οξύθυμη και καταγγελτική προς τους γονείς κυρίως- λες και ήθελε να αυτοψυχαναλυθεί, να σπάσει τον λώρο, να δυναμώσει η ίδια και να δυναμώσει και εμάς. Έστρεψα τότε τα μάτια κλαμένη προς τον ουρανό και είπα με παράπονο «δεν υπάρχεις Θεέ μου, δεν υπάρχεις»! Αντέστρεψα αμέσως τη σκέψη αυτή, καθώς χωρίς τον Θεό στα πάντα νιώθω εκτεθειμένη πόσο μάλλον όταν το πρόβλημα είναι εκεί, απέναντι.
Το πρώτο προσκύνημα που πήγα- με λαχτάρα ομολογώ γιατί ήθελα περισσότερο να πάρω ενέργεια, από το να εκλιπαρήσω για τη σωτηρία- ήταν ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα. Άνοιξη ήταν, Μάιος. Φτάνω στον περίβολο της Μονής και βλέπω το επικλινές προς τον τάφο του Αγίου που ήταν στρωμένο με τσιμέντο. Πήγα να κάνω το πρώτο βήμα. Στάθηκα. Σκέφτηκα τον λόγο για τον οποίο ήμουν εκεί. Δεν ήμουν για έναν αόριστο λόγο, ούτε για τουρισμό, ήμουν για κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ζήταγα επίδειξη μεγαλείου και ελέους από τον Θεό, έπρεπε να προσεγγίσω με τρόπο μεγαλειώδη τον τάφο. Έπεσα στα γόνατα και άρχισα να σύρομαι σε όλη την ανηφόρα. Το καλσόν είχε γίνει ένα με το δέρμα που μάτωνε, αλλά στιγμή δεν σκέφτηκα να σηκωθώ. Ο κόσμος που κατέβαινε με κοίταζα με συμπόνια, άλλος με ρώταγε και εγώ κλαίγοντας έδινα το όνομα να τη διαβάσουν. Πολύς κόσμος διάβασε την αδελφή μου στα πέρατα του κόσμου, δεν θα μπορούσα να μην το επισημάνω αυτό ως παρένθεση. Τον καρκίνο από την αρχή τον απενεχοποιήσαμε, τον επικοινωνήσουμε σε γνωστούς και αγνώστους και ίσως έτσι να κινητοποιήθηκε και το σύμπαν. 
Επόμενη στάση, η Τήνος, το λατρεμένο μου νησί. Η ίδια πάλι ανάβαση του Γολγοθά προς τη Σωτηρία. Χωρίς επιγονατίδες, τα γόνατα μάτωναν. Πίσω μου μια κοπέλα που ενώ φορούσε επιγονατίδες, πήγαινε σημειωτόν σαν και έμενα. Όταν της παραχώρησα προτεραιότητα, για να μπορέσω να είμαι συγκεντρωμένη στην προσευχή, την αρνήθηκε λέγοντας μου αφοπλιστικά «είμαι με εγχειρισμένο ισχίο, εδώ δεν ήρθα να κάνω επίδειξη δύναμης».. Αυτή είναι η πίστη μας, αυτοί είναι οι πιστοί μας..
Γυρνώντας μας περίμεναν οι ακτινοβολίες. Το μαλλάκι είχε αρχίσει να βγαίνει, διακοπές είχε πάει, η διάθεση είχε αλλάξει προς το καλύτερο. Στην τελευταία μαγνητική πριν την εγχείριση, ο τεχνικός την είχε ρωτήσει «στα θαύματα πιστεύεις»; «Όχι» απάντησε η αδελφή μου που είχε χάσει την πίστη της, φαινομενικά και αντιδραστικά μονάχα, προσπαθώντας να εξορθολογήσει ό.τι της συνέβαινε και να πάρει δύναμη από τον εαυτό της, υποθέτω. Αυτός ο τεχνικός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε αντιμέτωπος με τη θεια επιφάνεια..το γιατί θα το απαντήσω παρακάτω.
Εισαγωγή για το χειρουργείο έκανε στις 21 Νοεμβρίου του 2011 στα Εισόδια της Θεοτόκου. Σημαδιακό και αυτό. Όπως όταν πάτησε μια εικόνα της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντους, της προστάτιδας των άρρωστων παιδιών, τυχαία στο δρόμο τη μέρα που έμαθε για την αρρώστια. Κατά έναν περίεργο λόγο, στην πολύωρη αναμονή ήμασταν όλοι οι συγγενείς χαλαροί και ευδιάθετοι, λες και είχαμε μαζευτεί σε γιορτή, ενώ η μαμά μου είχε υπογράψει και για ακρωτηριασμό σε περίπτωση που το κακό είχε διεισδύσει στα αιμοφόρα αγγεία. Βγαίνει ο γιατρός, πετάγεται η μαμά και δια της ατόπου ρώτησε «έγινε τίποτα περίεργο»; «Το περίεργο ήταν ότι όλα πήγαν καλά»!
Από την τρίμηνη παραμονή στον έκτο όροφο του νοσοκομείου μέχρι να πάρει η μικρή το εξιτήριο, κρατάω στη μνήμη μου τη λιτανεία της εικόνας του Αγίου Σάββα τη μέρα της εορτής Του στους θαλάμους του νοσοκομείου, ένα δρώμενο μεγαλειώδες, υποβλητικό και κατανυκτικό, η ελπίδα μέσα στα συντρίμμια.. Κρατάω την ευγένεια του προσωπικού, από την τραπεζοκόμο έως τον Διευθυντή της Κλινικής, την αδιάλειπτη παρουσία φίλων και συγγενών, την ευκολία που η αδελφή μου στάθηκε στα πόδια της, στο μυαλό μου βέβαια τα έχω όλα ως μια εικόνα, λες και ο χρόνος δεν μετρούσε τότε με τη συνηθισμένη του ροή.
Τρεις ακόμη κύκλοι χημειοθεραπειών και η αγωνία είχε στραφεί στα αποτελέσματα της βιοψίας του αφαιρεθέντος τμήματος. Μετά από τρεις μήνες αναμονής, το αποτέλεσμα ήρθε για να εκπλήξει: Απουσία νόσου! Αν αυτό είχε γίνει στην Αγγλία, θα το έγραφαν οι εφημερίδες, απεφάνθη ο χειρουργός!!
Το θαύμα έγινε, ο Θεός μας αποκαλύφθηκε, το Σύμπαν είχε ανοίξει διάπλατα για να δηχθεί την επίκλησή μας. Εγώ μόνο εκεί το αποδίδω, πώς θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά τη στιγμή που αιτήθηκα, παρακάλεσα, εξαϋλώθηκα σχεδόν από το κλάμα και την προσευχή;
Από τότε, η ζωή μας κυλά με τους συνήθεις ρυθμούς και τα συνήθη προβλήματα της καθημερινότητας, αν εξαιρέσω τις αγχώδεις περιόδους των επαναληπτικών εξετάσεων. Το μόνο που άλλαξε είναι η στάση μου για τη ζωή. Έκαψα να είμαι ματαιόδοξη, προσπαθώ να είμαι σύννομη με τη χριστιανική ηθική, να βελτιώνομαι πνευματικά, να ζητώ συγχώρεση για τα λάθη μου, καθώς στα πάντα νιώθω να υπάρχει νομοτέλεια: Ύβρις- Νέμεσις. Και το μόνο πλέον που αξιολογώ ως σημαντικό είναι η υγεία. Κοινότοπη ευχή για πολλούς, ουσιαστικότατη για όσους τη χάνουν. Θα με ρωτήσει κάποιος αρνητής του Θείου, γιατί η αδελφή σου και όχι ο τάδε;; Σε αυτό δεν μπορεί να απαντήσει η ταπεινότητά μου, παρά μόνο να καταθέσει ως τεκμήριο τη μαρτυρία της. Και ο καθείς την αξιολογεί, κατά βούληση και κατά συνείδηση.
Υ. Γ. δεν υπογράφω επώνυμα τη μαρτυρία, καθώς δεν έχω την έγκριση της αδελφής μου και διστάζω να της τη ζητήσω, μήπως της ξυπνήσω μνήμες. Ό,τι μου άνηκε, το κατέθεσα χωρίς φόβο και πάθος..
Ο καρκίνος είναι- για εμένα- ψυχογενής, πρόσεξε τα συναισθηματικά αδιέξοδα, τα κρυμμένα πάθη, τα άγχη, τις αντινομίες στη ζωή σας. Βρείτε διεξόδους!
Ο καρκίνος νικιέται. Θέλει αρετή και τόλμη!
Καλή συνεχεία,
Ε. Θ. Κ.
