Οι άνθρωποι δίπλα σας πρέπει να είναι δυνατοί και στήριγμα, όχι όχι πρέπει, το πρέπει κρύβει υποχρέωση, ΘΕΛΟΥΝ να είναι δυνατοί και στήριγμα για σας. Αλλά είναι πολλές οι φορές που νιώθουν πως τα κάνουν όλα λάθος. Γιατί όταν πονάτε, δεν μπορούν να κάνουν τον πόνο να σωπάσει και το να βλέπεις τον άνθρωπο σου να πονάει σε κάνει αδύναμο, αμήχανο και αδέξιο.
Οι άνθρωποι δίπλα σας είναι αυτοί που έφτιαξαν το φαγητό που δεν φάγατε, γιατί η θεραπεία άλλαξε τη γεύση σας. Βλέπουν τα κιλά και μαλλιά σας να χάνονται και πάλι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και πάλι δεν ξέρουν τι να πουν. 
Οι άνθρωποι δίπλα σας, στέκονται κοντά στην πολυθρόνα όταν περνάει το φάρμακο στη φλέβα, βλέπουν ν’ αλλάζει το χρώμα του προσώπου σας, να καίει η θεραπεία και να μουδιάζει το χέρι σας, που δεν μπορούν να το κρατήσουν πια.
Οι άνθρωποι δίπλα σας κάποιες φορές φοβούνται να σας αγγίξουν, γιατί η χημειοθεραπεία κάνει ακόμα και το χάδι επώδυνο. 
Οι άνθρωποι δίπλα σας, όταν τα φάρμακα ρυθμίζουν τη διάθεση και σας αλλάζουν χαρακτήρα, δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν τον καινούργιο σας εαυτό.
Οι άνθρωποι δίπλα πολλές φορές σας εκνευρίζουν και σας πνίγουν με τη φροντίδα τους, αλλά το μόνο που θέλουν είναι να σας δείξουν πως είναι εκεί για σας.
Οι άνθρωποι δίπλα σας, κάθε φορά που σας ακούν να αναστενάζετε ένα μικρό κομμάτι σπάει από την καρδιά τους.
Οι άνθρωποι δίπλα σας κλαίνε κρυφά για να μην τους ακούσετε.
Οι άνθρωποι δίπλα σας, ξανά βρίσκουν το Θεό και μιλούν μαζί του με προσευχές, μόνο για σας.
Οι άνθρωποι δίπλα σας εύχονται να ήταν αυτοί στη θέση σας.
γράφει η Θεοπίστη Κρυσταλλίδου
