Το δώρο του Κώστα στη γυναίκα του ….

14 Φεβρουαρίου 2004 ημέρα Παρασκευή …βράδυ.. .παγωμένη Αθήνα από το χιόνι…τίποτα όμως δεν μας σταμάτησε στο πρώτο μας ραντεβού!

Έτσι ξεκίνησε ένας μεγάλος έρωτας, μια μεγάλη αγάπη! O πρώτος χρόνος ήταν είναι και θα είναι ο καλύτερος στη ζωή μου! Πολλές κακουχίες αλλά μαζί, ενωμένοι! Πολλές οικονομικές δυσκολίες, δικαστήρια αλλά σηκώσαμε κεφάλι! Δόξα το θεό…

Απόγευμα  τρίτη μέρα της άδειας του, ένας ενοχλητικός πόνος στα πλευρά. Καρκίνος πνεύμονα με οστικές μεταστάσεις! Όταν θα τελείωνε τη καλοκαιρινή του άδεια, του είχε ανακοινωθεί ότι θα έπαιρνε προαγωγή….

7 Αυγούστου η πρώτη χημειοθεραπεία ! Δεν χωρούσε στο κρεβάτι της βραχείας καθότι ήταν 2 μετρά το αγόρι μου! 50 νούμερο παπούτσι!130 κιλά!

Τι  κάνουμε Κώστα μου εδώ ; Πάμε στα παιδιά μας… ήθελα να του ουρλιάξω αλλά το χαμόγελο μου ακάθεκτο!

Γιατρέ σώσε τον άντρα μου! Αρδαβάνης Αλέξανδρος …..ΑΝΘΡΩΠΟΣ και μετά ΓΙΑΤΡΟΣ! Μου έλεγε ένα στίχο από τα ποιήματα του, με πείραζε! Γελάγαμε! Αλλά τα σωθικά μου είχαν σκιστεί! Ο άντρας μου η ζωή μου.. .πάνω απ’ όλα είχα τον άντρα μου!

Και  αυτός όμως, εμένα σκεφτόταν και όχι τους πόνους του! Δεν μπορούσα να διανοηθώ τι μας περιμένει! Τι τον περίμενε…

Αφόρητοι πόνοι ….τα πάντα δοκίμασε τα πάντα έκανε για να μην πονάει.Να σέρνεται όμως στις σχολικές γιορτές των αγοριών του, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες δεν έχασε στιγμή τους! Ποτέ δεν έχανε από την ώρα που γεννηθήκαν! Λες και ήξερε…

Ένα πρωινό στον Αγ. Σάββα που νοσηλευόμασταν ..τον ρώτησα αν θέλει κάτι να του φέρω ..έπρεπε να πάω στη τράπεζα!

-Κοτσυφακι μου θα αγοράσεις σε παρακαλώ ένα φόρεμα να στο κάνω δώρο;

-Ναι αγάπη μου του είπα και όταν θα φύγουμε από εδώ  θα με πας βόλτα και θα το φορέσω

Ένα θαλασσί φόρεμα! Στη τελευταία μας βόλτα…στο τελευταίο ταξίδι του τον συνόδεψα…φορώντας αυτό το φόρεμα…Αγαπη μου………..