Στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ στου Γκύζη ερχόμαστε όλοι οι καρκινοπαθείς για να πάρουμε ενέσεις για να αυξηθούν τα λευκά αιμοσφαίρια που μας τα ρίχνει η χημειοθεραπεία. Αφήνω στην άκρη την ηλιθιότητα ότι πρέπει να διανέμονται έτσι και δεν μπορούμε να τα παίρνουμε στα κοινά φαρμακεία – κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί. Αφήνω τις ώρες της ταλαιπωρίας …
Στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ στου Γκύζη ερχόμαστε όλοι οι καρκινοπαθείς για να πάρουμε ενέσεις για να αυξηθούν τα λευκά αιμοσφαίρια που μας τα ρίχνει η χημειοθεραπεία.
Αφήνω στην άκρη την ηλιθιότητα ότι πρέπει να διανέμονται έτσι και δεν μπορούμε να τα παίρνουμε στα κοινά φαρμακεία – κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί.
Αφήνω τις ώρες της ταλαιπωρίας – έρχεσαι, παίρνεις το νούμερο 98 και εξυπηρετεί το 12.
Αφήνω τις διάνοιες τις υπαλλήλους (“Νίκη το πριντ πατάω για εκτύπωση;;;”) που μας φέρονται με αυτόν τον υπέροχο τρόπο (“δεν έχω σήμερα φάρμακο, έλα αύριο, τι θες να σου κάνω εγώ;”).
Θα έπρεπε όμως να ακούσετε τι συζητάνε εδώ οι άνθρωποι όσο περιμένουμε.
Ο ένας με 12.500 ένσημα πήρε σύνταξη 500 ευρώ. Η άλλη χρειάζεται έναν ειδικό καθετήρα που μπαίνει στην κοιλιά γιατί οι χημειοθεραπείες τις έχουν διαλύσει τις φλέβες και της είπαν ότι για να τον πάρει πρέπει να περάσει από επιτροπή – περιμένει μήνες.
Ο άλλος περιμένει να κάνει σχήμα αλλά έχει έλλειψη το φάρμακο. Ταλαιπωρημένοι, τσακισμένοι άνθρωποι με μια πολιτεία που δεν ενδιαφέρεται γι αυτούς.
Αν το να παίρνεις τέτοιες ατομικές ιστορίες και να κάνεις αναγωγές και γενικεύσεις είναι λαϊκισμός (που είναι), το να πολιτεύεσαι λες και οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν ή είναι «αναπόφευκτες απώλειες» είναι κατάντια.
Οι υπουργοί ας κάνουν τα σόου τους. Εμείς έχουμε σοβαρότερα προβλήματα.»
Χρήστος Γραμματίδης
