Μετά τα επείγοντα και τα άσχημα αποτελέσματα των εξετάσεων, κάναμε εσπευσμένα εισαγωγή στον 4ο όροφο του «Αγίου Σάββα». Αυτή τη φορά σε δίκλινο, το μόνο διαθέσιμο κρεβάτι, ένα κρεβάτι που όμως δεν το δικαιολογούσε η «ασφαλιστική μας ικανότητα». Η κυνική οικονομική κατάταξη της ασθένειας, τα μονόκλινα, τα δίκλινα και τα τετράκλινα. Στο δωμάτιο βρήκαμε τον …
Μετά τα επείγοντα και τα άσχημα αποτελέσματα των εξετάσεων, κάναμε εσπευσμένα εισαγωγή στον 4ο όροφο του «Αγίου Σάββα». Αυτή τη φορά σε δίκλινο, το μόνο διαθέσιμο κρεβάτι, ένα κρεβάτι που όμως δεν το δικαιολογούσε η «ασφαλιστική μας ικανότητα». Η κυνική οικονομική κατάταξη της ασθένειας, τα μονόκλινα, τα δίκλινα και τα τετράκλινα.
Στο δωμάτιο βρήκαμε τον Στέλιο και την Έφη, σου έδιναν την αίσθηση πως ήταν εκεί μήνες ή και χρόνια.
Εκείνη μικροκαμωμένη όπως ήταν, είχε βολέψει την κούραση της στην μεγάλη πολυθρόνα του δωματίου, ανασηκώθηκε όταν μας είδε και μας «καλωσόρισε» μ’ ένα νεύμα από τα πράσινα μάτια της και ένα κουρασμένο χαμόγελο, όλα χωρίς ήχο για να μην ξυπνήσει ο Στέλιος της.
Το έχεις προσέξει ότι οι ήχοι στα δωμάτια των νοσοκομείων είναι τρομακτικοί; Και η ησυχία που επιβάλλεται τρομακτική είναι, αλλά την προτιμάς.
Ο Στέλιος κοιμόταν και ανάσαινε βαριά, ήταν εκεί γύρω στα πενήντα και πάλευε το θεριό στο συκώτι, όπως και ο Δημήτρης και οι δυο τους σαν τον Προμηθέα, μυθικοί ήρωες.
Το δίκλινο σου δίνει μια μεγαλύτερη «αδιακρισία», όλοι οι θάλαμοι νοσοκομείων, σε κάνουν αυτήκοο και αυτόπτη μάρτυρα της οικογενειακής, οικονομικής και προσωπικής κατάστασης του άλλου.
Το τηλέφωνο της Έφης χτυπούσε συνέχεια, όχι όχι από συγγενείς και φίλους που θελαν να μάθουν νέα του Στέλιου, αλλά από εισπρακτικές εταιρείες! Της υπενθύμιζαν, με όχι κομψό τρόπο, τις οφειλές της οικογενειακής επιχείρησης τους στις τράπεζες.
Συνειδητοποιούσα σε κάθε τηλεφώνημα πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή και οι άνθρωποι!
Και ενώ η Έφη θα μπορούσε να τους διαολοστείλει ή να μην σηκώνει το τηλέφωνο, εκείνη σημείωνε σε ένα χαρτάκι τα στοιχεία της οφειλής, τους ευχαριστούσε για την ενημέρωση και έκλεινε το τηλέφωνο. Στην συνέχεια επικοινωνούμε με τον γιο της, που παράτησε τις σπουδές του στην Θεσσαλονίκη και ήρθε να βοηθήσει «την κατάσταση», του ζητούσε με τον πιο γλυκό τρόπο να τακτοποιήσει την οφειλή που είχε ξεχάσει.
Όταν πια την επόμενη μέρα την ρώτησα, γιατί υποβάλει τον εαυτό της σ´ αυτήν την ταλαιπωρία των εισπρακτικών εταιρειών, γιατί δεν τους ενημερώνει για την κατάσταση του Στέλιου μου απάντησε αφοπλιστικά
-Εδώ και 20 χρόνια που στήσαμε την επιχείρηση με τον Στέλιο, δεν υπήρξαμε ποτέ ασυνεπείς και αφερέγγυοι, δεν θα επιτρέψουμε τον καρκίνο να μας αλλάξει.
Περάσαμε μια ολόκληρη εβδομάδα με αυτό το ζευγάρι, μια εβδομάδα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, έμαθα πολλά από την Έφη.
Ο Στέλιος δεν έτρωγε αν δεν ήταν δίπλα του εκείνη, δεν κοιμόταν, δεν ανάσαινε αν δεν του κρατούσε το χέρι. Η Έφη μπορούσε να λείψει μόνο για λίγα λεπτά και μόνο για απόσταση λίγων μέτρων.
-«Έχουμε ζήσει μια ζωή μαζί, από παιδιά αγαπιόμαστε», μου έλεγε όταν το επισκεπτήριο των γιατρών μας τοποθετούσε στο διάδρομο!
Ο Στέλιος και η Έφη το ζευγάρι στο δίκλινο του 4ου ορόφου στον Άγιο Σάββα, το ζευγάρι που παλεύει μαζί το θεριό!
Ο Στέλιος και η Έφη που αγαπιούνται από παιδιά!
Πίστη Κρυσταλλίδου
