Γιορτή της μητέρας….

Σήμερα, λένε, η γιορτή της μάνας.
Αν και αλλεργικός στις καθορισμένες “υπομνήσεις” φυσικών ρόλων και “αποστολών”, κουφός στους ύμνους σε ήρωες, στέκω προσκυνητής στα πόδια κάθε τραγικής μάνας.

Μιλώ σήμερα όχι με γλυκερά λόγια αγάπης και αυτοθυσίας της μάνας, όχι για “φωνές τη νύχτα μάνας τρελής στους έρημους δρόμους” στο τέλος του εμφυλίου μας.
Μιλώ για τις μάνες με τα εμβρόντητα μάτια που μας κοιτάζουν καθώς μπαίνουμε κάθε μέρα στους θαλάμους, με ένα πελώριο “γιατί” στα στεγνωμένα πια μάτια.

Για τις μάνες που ζουν την αντιστροφή της φυσικής τάξης· αυτές που έχουν το τραγικό προνόμιο να δουν τον “καρπό της κοιλίας” τους να αρρωσταίνει δυνητικά θανάσιμα πριν αυτές κλείσουν για πάντα τα μάτια.
Για την μάνα μου που βγήκε στιγμιαία από το προθανάτιο βύθος για να με μαλώσει που έκλαιγα γι’ αυτήν.
Μιλώ για όλες αυτές που αποκαλώ “μανούλες”…
Αλλά και για όλους τους πατεράδες που, χωρίς ένα λυγμό, χωρίς βόγγο, από το παρασκήνιο στηρίζουν την εποποιία μάνας και παιδιού για τη νίκη πάνω στην αρρώστια· για τη ζωή.
Μιλώ για τις μάνες που, με τη φυσική ανυποταξία, διαπορθμεύουν τα βλαστάρια τους από το φλογισμένο σκοτάδι μιας ανεξήγητης κόλασης στο ήσυχο φως της Υγείας.
Γυναίκα, λέαινα φρουρός του γόνου και της συνέχειας.
Γυναίκα της Ζωής.