Σήμερα θα σας μιλήσω για μια παλιά φίλη μου.
Ας την πούμε Κικίτσα γιατί αυτό μου ήρθε τώρα. Με την Κικίτσα λοιπόν κάναμε πολλή παρέα. Μιλούσαμε καθημερινά, κυρίως για γκομενικά μιας και τότε δεν είχαμε άλλα προβλήματα. Σε κάποια φάση η Κικίτσα μετακόμισε με τον καλό της σε νησί μα η επικοινωνία μας δεν έπαψε, εξακολούθησε να είναι καθημερινή.
Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου κι ώσπου να βρω τις άκρες μου, να χειρουργηθώ, να ξεκινήσω χημειοθεραπείες πήρε κανένας μήνας.
Λίγο πριν τη 2η χμθ μου θυμάμαι η Κικίτσα ήρθε Σαββατοκύριακο στην Αθήνα για μια βάπτιση. Βεβαίως ήθελε και να με δει και κανονίσαμε για φαγητό σε μια ταβέρνα μαζί με τον Στέλιο κι έναν άλλο κοινό μας φίλο.
Άλλαξα λοιπόν την ώρα που έπρεπε να φάω μεσημεριανό (έτρωγα συγκεκριμένες ώρες για να παίρνω τα φάρμακα μου πριν και μετά το φαγητό) και πήγαμε στην ταβέρνα.
Προς έκπληξή μου όμως και χωρίς να μ’ έχει ειδοποιήσει η Κικίτσα δεν ήταν εκεί.
Μαγκωμένος ο κοινός φίλος λέει πως είχε πονοκέφαλο και δεν μπόρεσε να έρθει.
Θυμάμαι πως πικράθηκα. Όχι τόσο γιατί δεν ήρθε μα γιατί δεν έστειλε ένα μήνυμα να ενημερώσει.
Το ίδιο βράδυ η Κικίτσα ανέβαζε στορι με λευκό στενό φόρεμα να λικνίζεται σε κάτι μπουζούκια. Πέρασε μια βδομάδα. Κικίτσα άφαντη, ώσπου ένα βράδυ έρχεται ένα μήνυμα στο Viber
«συγγνώμη που δεν ήρθα στο φαγητό είχα τρελό πονοκέφαλο κλπ».
Καταλαβαίνω πως ήταν μήνυμα πάω να σώσω αυτά που δεν σώζονται που υποτίθεται το είχε στείλει τη μέρα του φαγητού αλλά κάτι έγινε και άργησε μια βδομάδα και βεβαίως μπλοκάρω Κικίτσα και όλο της το σόι.
Αυτή την ιστορία σας τη έγραψα για να τονίσω πως κάποιοι άνθρωποι, «φίλοι» είναι ΩΣ ΕΚΕΙ.
Η συναισθηματική τους νοημοσύνη περιορίζεται στα πολύ βασικά κι απλώς δεν μπορούν να δώσουν τίποτα παραπάνω. Κι αυτό δεν αφορά εσάς αλλά τους ίδιους!
Όταν λοιπόν βρείτε στην πορεία της ζωής σας τέτοιους ανθρώπους, τους παραμερίζετε και πάτε παρακάτω. Χωρίς άλλες ευκαιρίες. Η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάμε με μικρούς ανθρώπους.
Γράφει η Ελένη Eleni Kiousse
