Πρώτο 24ωρο σπίτι.
Δεν θα το ‘λεγα εύκολο. Καθόλου.
Η αδυναμία να είμαστε αυτό που ήμασταν, κάποιες φορές αποδεικνύεται εξόχως αποκαλυπτική εκτός και από πολλαπλώς επίπονη.
Φέρω όμως μέσα μου ως θησαυρό την εμπειρία μου από τους ανθρώπους που με περιέθαλψαν υποδειγματικά στην ορθοπαιδική κλινική του ΠΓΝΛ αυτές τις ημέρες.
Η συγκινητική φροντίδα όλων τους μου θύμισε την δύσκολη εποχή που χρειάστηκα τη φροντίδα μιας άλλης κλινικής, ενός άλλου νοσοκομείου της πόλης μας. Της ογκολογικής κλινικής του ΓΝΛ.
Και τότε η συμπεριφορά των γιατρών, με πρώτο όλων τους, τον ογκολόγο μου Θανάση Αθανασιάδη,αλλά και το νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής του, ήταν αυτό που με έκανε να εκτιμήσω, να σεβαστώ, να αγαπήσω και να υποκλιθώ μπροστά στο μεγαλειώδες έργο που αθόρυβα συντελείται μέσα στα δημόσια νοσοκομεία μας. Με έκανε να υποκλιθώ μπροστά στο ήθος, τη συνέπεια και την αφοσίωση των εργαζομένων τους. Και το ίδιο θυμάμαι έζησα και στο Αρεταίειο Νοσοκομείο στην Αθήνα.
Και να που τώρα ήρθε και άλλη μία ομάδα γιατρών και νοσηλευτών που υποκλίνομαι μπροστά τους.
Και αυτοί είναι ο ευγενέστατος, χαμογελαστός, σεμνός, νεαρός γιατρός Αντώνης Κουτάλος που με χειρούργησε πριν λίγες ημέρες στο ΠΓΝΛ αφού το «πόδι» μου δεν μας έκανε τη χάρη να γειάνει, αλλά και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό της ορθοπαιδικής κλινικής του ΠΓΝΛ, που μου παρείχαν τα πάντα τις μέρες της νοσηλείας μου, πάντα με χαμόγελο κι ευγένεια, και δεν χρειάστηκε να έχω κοντά μου καν ένα συνοδό να με φροντίζει. Και ας ήμουν απολύτως ακινητοποιημένη. Ένα πάτημα κουμπιού κι αμέσως κάποιος βρισκόταν δίπλα μου έτοιμος να καλύψει την κάθε ανάγκη μου. Τόσο που ένιωθα ντροπή να το κάνω. Άκουγα αυτό το αφοπλιστικό «μα γι αυτό είμαστε εδώ» και έλεγα δεν το ζω αυτό. Αποκλείεται..
Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβαίνει. Έτσι ακριβώς. Σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Που μπορεί να είναι υποστελεχωμένο, που μπορεί οι μισθοί των εργαζομένων να μην είναι αυτοί που τους αξίζουν, που καθημερινά μπορεί να υπάρχουν πάρα πολλά δύσκολα διαχειρίσιμα. Κι όμως συμβαίνει. Και εγώ νιώθω την ανάγκη να το πω. Γιατί ο κόσμος που ζούμε δεν είναι μόνο το μαύρο που μπορεί να βλέπουμε συχνά γύρω μας. Δεν είναι πάντα έτσι. Ευτυχώς.
Υπάρχει και φως. Υπέροχο καθαρό φως στα πρόσωπα Ανθρώπων που τιμούν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Και τους αξίζουν πολλά ευχαριστώ και άλλα τόσα μπράβο.
Και ανάμεσα σε όλους αυτούς είναι κι η φίλη μου η Αλεξάνδρα. Η συνεθελόντριά μου στο σύλλογο καρκινοπαθών, η Αλεξάνδρα. Η αντιπρόεδρός μας. Η αναισθησιολόγος που βρέθηκε δίπλα μου στο χειρουργείο μου και μου έλεγε αστεία και μου έδινε θάρρος την ώρα της επέμβασης. Η Άλεξ μου , που όσο κι αν πνίγεται μέσα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που επέλεξε να δίνει καθημερινά τον αγώνα της, παράλληλα με το ιατρείο πόνου προκειμένου να ανακουφίζει ασθενείς με κακοήθη και καλοήθη πόνο, που είναι ουσιαστικά παρούσα σε κάθε ανάγκη του ΣΚΛ και των ασθενών μας κι ενώ το στερνοπούλι της δίνει πανελλαδικές, ξέκλεψε χρόνο λίγο νωρίτερα για να βρει το δικό μου γιο και να του δώσει φρεσκομαγειρεμένο σπιτικό φαγητό και χόρτα και αυγά χωριάτικα και πίτα χειροποίητη από τη μαμά της..
Όσο υπάρχουν τέτοιοι Άνθρωποι, Γιατροί και Νοσηλευτές μέσα στα δημόσια νοσοκομεία μας υπάρχει κι ελπίδα.
Κι όσο τέτοιοι άνθρωποι είναι μέλη και εθελοντές του συλλόγου μας τόσο αυτός ο σύλλογος θα προχωράει ολοένα πιο πέρα, πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο ποτέ το είχανε φανταστεί οι μοναδικοί άνθρωποι που τον δημιούργησαν το 2006.
Με τη σκέψη όλων αυτών των ωραίων ανθρώπων, με ευγνωμοσύνη περισσή, ένα αντιπηκτικό και ένα παυσίπονο σας καληνυχτώ Γράφει η Ioanna Karavana
