Σε όλον τον κόσμο η πρώτη Κυριακή του Ιουνίου
είναι αφιερωμένη στους Επιζώντες Καρκίνου.
Τουτέστιν…..γιορτάζουμε! Και γιορτάζουμε πάρα πολλοί και πάρα πολλές!!! Είμαστε μάλιστα τόσοι και τόσες που ειλικρινά δεν το φαντάζεστε. Και δε το φαντάζεστε γιατί ένας πολύ μεγάλος αριθμός από μας επιλέγουμε -και είναι πολύ οκ κι αυτό!!!!- να μην αποκαλύπτουμε δημοσίως ότι έχουμε ασθενήσει ή ασθενούμε από καρκίνο.
Έχω βέβαια την υποψία πως αν όλοι μας μιλούσαμε ανοιχτά τότε πολύς παγκόσμιος φόβος, προκατάληψη και στερεότυπο θα πετιόταν διά παντός στα γαλαξιακά μας σκουπίδια κι εκατομμύρια άνθρωποι θα καταλάβαιναν ότι καρκίνος δε σημαίνει θάνατος καλά και ντε.
Σημαίνει πολλά περισσότερα. Μην πω και πολύ ωραιότερα και σοκάρω κόσμο.
Και ότι μια ή και περισσότερες συναντήσεις με τη νόσο αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίζουμε τα πρωτεύοντα, τα όμορφα και τ’ αληθινά μας.
Είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε ότι όλα είναι δρόμος ρε φίλε στην τελική, για να θυμηθώ και τους μπητ αγαπημένους μου.
Ακόμα κι όσα μοιάζουν αδιέξοδα. Κι αυτά δρόμος είναι.
Κι όλα είναι και προ(σ)κλήσεις για να επανεφευρίσκουμε αενάως εαυτούς, προτεραιότητες και αξίες.
Κάθε άλλη (δια-απο-κατα)φυγή, ό,τι κι αν είναι αυτή, είναι απλά υπεκφυγή. Από το πρόβλημα (το κάθε πρόβλημα) ή τον εαυτό μας.
Δυσκολάκι να το χωνέψουμε αλλά για όλα εν τέλει αποφασίζουμε εμείς. Και αν όχι για το κάθετί που (μας) συμβαίνει, πάντως σίγουρα για το πώς θα το διαχειριστούμε.
Και όχι τελικά καθόλου δε με νοιάζει που σήμερα, πρώτη Κυριακή του Ιουνίου, είμαι εδώ, στην άδεια πόλη τεζαρισμένη και μπανταρισμένη και όχι στο ασκηταριό μου να γιορτάζω τη Ζωή με τον τρόπο που αγαπάω, αγναντεύοντας τον ήλιο να σκάει μύτη πίσω από τον Άθω και πίσω απ’ το ποτήρι του καφέ μου.
Ό,τι (έμαθα πια πως) είναι σημαντικό για μένα είναι ΕΔΩ.
Και αρκεί να κάνω ένα σάλτο, να στηριχτώ στις πατερίτσες μου και να το δω στον καθρέφτη απέναντί μου.
Χρόνια πολλά σε όσους επιβιώνουμε με τον καρκίνο μας (αλλά και με τα σπασμένα μας κόκκαλα και τις ραγισμένες μας βεβαιότητες και σιγουράντζες)
Γράφει η Ioanna Karavana