Ένα καλοκαιρινό βράδυ ο γιος μου, που διαμένει μόνιμα στο εξωτερικό, καλεί στο σπίτι του φίλους σε πάρτι. Εκεί γνωρίζει μία ενδιαφέρουσα κοπέλα, ξένη και αυτή, με μακριά κόκκινα μαλλιά, αθλητικός τύπος και λάτρης των πάρτι και της υγιεινής διατροφής. Η ίδια είναι στέλεχος μεγάλης φαρμακευτικής εταιρίας, που στοχεύει στην έρευνα φαρμάκων σχετικών με τον καρκίνο του μαστού. Τι ειρωνεία! Καθώς υπήρχε μία αμοιβαία έλξη μεταξύ τους, άρχισαν να βγαίνουν, να κάνουν μικρές αποδράσεις στα πέριξ της χώρας, η οποία και για τους δύο δεν ήταν η πατρίδα τους. Λίγο μετά το καλοκαίρι ο γιος μας μας επισκέφτηκε στην Ελλάδα και πριν φύγει με φωνάζει. «Μάνα, να σου δείξω κάποια»…και μου έδειξε το κορίτσι του. Ένιωθα χαρά.
Μετά μεσολάβησαν τα γενέθλιά του, τα δώρα και η κοινή τους βραδινή γιορτινή έξοδος έκπληξη που το σχεδίασε η ίδια. Αυτές οι υπέροχες λεπτομερείς και χαρές των ερωτευμένων νέων.
Το Νοέμβριο 2019 μόλις άρχισε να εμφανίζεται η πανδημία στην Ευρώπη, θορυβημένη από κάποια υποψία κάνει εξετάσεις μόνη της, να δει τι συμβαίνει. Δυστυχώς αποδείχθηκαν οι φόβοι της.
Διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού στα 36 της χρόνια. Αναγκάστηκε να μιλήσει στον γιό μου. Ήταν τρομοκρατημένη, φοβισμένη, χάλια. Έχει ενδιαφέρον το πως του το λέει. Η κοινή τους γλώσσα είναι η αγγλική. Του είπε λοιπόν, ότι γνωρίζει, ότι την περιμένει δύσκολη και επίπονη περιπέτεια, που θα τραβήξει σε χρόνο. Ο δρόμος είναι δύσκολος και πρωτόγνωρος. Του ξεκαθάρισε, ότι μίας που μόλις ξεκίνησε η γνωριμία τους, δεν είναι υποχρεωμένος να περάσει την δύσκολη και χρονοβόρα ταλαιπωρία μαζί της, και αν θέλει είναι ελεύθερος και μπορούν να λήξουν την σχέση τους τώρα. Θα κατανοήσει μία τέτοια απόφασή του και δεν θα τον παρεξηγήσει.
Ο γιος μου πήρε απόφαση, που θα έπαιρνα και εγώ ή ο πατέρας του. Έμεινε κοντά της, της είπε «μαζί θα το παλέψουμε», «μαζί θα το περάσουμε». Δεν είχαν κανέναν, μοναχοπαίδια και οι δύο τους, οι γονείς στις πατρίδες τους, πανδημικοί περιορισμοί παντού, home office (οι φίλοι στα σπίτια τους) και ο καρκίνος θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί!.
Έκλαιγα δύο εβδομάδες, ήθελα να πάω κοντά τους, ώσπου μια μέρα είπα, μέχρι εδώ «τα παιδιά μας χρειάζονται ψύχραιμους, να τους στηρίζουμε και να τους δίνουμε κουράγιο! Δεν είμαστε εδώ για να κλαίμε!».
Όταν ήρθαν οι γονείς της, η μάνα της αποφάσισε να της κόψει τα μακριά κόκκινα μαλλιά, πριν τις χημειοθεραπείες, στις οποίες χρησιμοποιούσε το κρύο καπέλο. Αυτός είναι ένας τρόπος να μειωθεί η τριχόπτωση. Και πέτυχε.
Ως βιολόγος κατάλαβε, ότι πριν την έναρξη της χημειοθεραπείας πρέπει να κάνει κατάψυξη ωαρίων. Ο λόγος προφανής, τουλάχιστον για πέντε χρόνια δεν θα μπορούσε να τεκνοποιήσει. Όταν ο όγκος συρρικνώθηκε, έκλαιγαν από την χαρά.
Μετά μπορούσε να γίνει η μαστεκτομή και οι θεραπείες. Ακολούθησε η σωματική εξάντληση και οι ψυχολογικές μεταπτώσεις. Ο μόνος άνθρωπος που την στήριζε και την φρόντιζε από κοντά και μας έδινε πληροφορίες για την πορεία της υγείας της, ήταν ο γιος μου.
Μαζί στους γιατρούς, μαζί στο χειρουργείο, μαζί στις θεραπείες συντήρησης. Εδώ και ένα χρόνο αποφάσισαν να συγκατοικήσουν. Δεν είναι και λίγο αυτό που τους βρήκε στα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Όμως οι αντοχές τους, η αγάπη τους και η εμπιστοσύνη ενός στον άλλον δοκιμάστηκαν με επιτυχία.
Η νύφη μου είναι καλά, εργάζεται, ταξιδεύει, χαίρεται την ζωή της, γυμνάζεται όπως πριν, τα μαλλιά μάκρυναν και έγιναν πάλι κόκκινα. Όμως δεν παραλείπει ποτέ τους τακτικούς ελέγχους της υγείας της!
μια περήφανη μαμά
