Είχα γράψει μια μαντινάδα λίγο μετά που διαγνώστηκε ο αδελφός μου με την καταραμένη λευχαιμία… Και αφού είχα χάσει πρόσφατα και έναν αγαπημένο θείο μου… Έγραψα λοιπόν…
» Αν έχεις κότσια έλα εδώ..
Και πάλεψε με ‘ μένα…
Και πάψε πια να μου στερείς
Πρόσωπα αγαπημένα..»
Και το είδε σαν πρόκληση.. Είπε «Γιατί όχι;;;; Ας παίξω και με σένα μια παρτίδα…»
Γιατί ήμασταν δύο αδέλφια και έπρεπε να μας χτυπήσει κ τους δύο.. Να παλεύουμε ταυτόχρονα… Κι εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η δόλια η μάνα μου.. Και παρακαλούσα τον Θεό να της δώσει δύναμη…
Την ημέρα της γιορτής του αδελφού μου Σωζωντος, 7 Σεπτεμβρίου 2021 βγαίνουν τα αποτελέσματα της παρακέντησης του θυροειδη μου…
ΘΕΤΙΚΌ για κακοήθεια 4ου σταδίου με εστία θυλωδους καρκινωματος…
Το πάλεψα απλά σα να μη συνέβαινε… Έβαλα τον δικό μου καρκίνο στην άκρη.. Αυτός ήταν παιχνιδάκι.. Απλά τον έβγαλα και ήταν σα να μην ήρθε ποτέ… Σα να μην πέρασε ποτέ από τη ζωή μου.. Έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύουν όλοι οι άλλοι… Γιατί είχαμε άλλα δυσκολότερα να παλεύουμε για τον αδελφό μου… Έτσι, στην ουσία, το πέρασα μόνη μου… Δεν ήθελα κανέναν μαζί μου στα νοσοκομεία και στις εξετάσεις… Έβρισκα τις δικαιολογίες μου… Ήθελα να το περάσω μόνη… Ποτέ κανείς δεν έμαθε πόσο έκλαψα πόσο πόνεσα και πόση υπομονή έκανα… Με ένα γιατί καθημερινό στη σκέψη μου…
Αλλά αυτό πάει τώρα πια.. Το πέρασα και το ξεπέρασα… Κι η μόνη ευχή μου από εδώ και πέρα..
Μετά από όλα αυτά που ήρθαν.. Και μετά από όλα αυτά που έφυγαν… Υγεία εύχομαι μόνο… Ότι κι αν έρθει… Να περνάει … Και να μην αφήνει πίσω πληγές πόνους και απώλειες… Ο Θεός να μας προστατεύει όλους.
Μαριάννα Ρηνιού
