Restart
Είναι το φοβισμένο σου βλέμμα όταν αντικρίζεις την «αχανή» τρύπα. Αυτήν που άλλος μπαίνεις, κι άλλος βγαίνεις!
Πριν το βλέμμα όμως, είναι φορές που φοβάται κι η ψυχή. Πως θα μπει; Που άλλη θα βγει.
Είναι οι παλάμες που ιδρώνουν και τις σκουπίζεις πάνω στο μπλε παντελόνι.
Κι εκεί κατανοείς πως άσχετο με τα όσα πέρασες, ακόμη κι αν θες να μοιάζεις δυνατός, μάλλον ακόμη φοβάσαι. Τον εκωφαντικο ήχο. Το σύρσιμο προς τα μέσα. Το αποτέλεσμα.Κυρίως.
Κι είναι κι αυτό το ρολόι στο διάδρομο. Τικ-Τακ. Ο Χρόνος που ορίζει τα πάντα. Τα «θέλω», τα «μπορώ», τα «νοιάζομαι», τα «αγαπώ», τα «εκφράζομαι», τα «μιλώ», τα «βαρέθηκα», τα «εμπιστεύομαι, τα «σε κρατώ» , τα «είμαι εδώ».
Είναι που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αναθεωρείς πράγματα για τον εαυτό σου.
Που συχνά πυκνά, αναθεωρείς πράγματα για τη υγεία σου. Όπως κάθε Καρκινοπαθής.
«Εύκολα έρχεται, δύσκολα φεύγει» σου είπαν πρόσφατα…
Είναι που πλησιάζουν ξανά τα γενέθλια σου….κι όταν μεγαλώνεις, όλα φοβίζουν αλλιώς.
Γράφει η Άννα
#Cancersurvivor #cancersupportquotes #cancersupport #cancerfighte
