Η ιστορία μας λοιπόν αρχίζει κάπως έτσι… 5 Μαΐου το 2019… Μετά από ένα υπέροχο Πάσχα που περάσαμε οικογενειακά… Ήρθαν τα άσχημα μαντάτα για τον μονάκριβο αδερφό μου…
ΟΞΕΊΑ ΜΥΕΛΟΓΕΝΝΗ ΛΕΥΧΑΙΜΊΑ….
Σοκ… Ανατριχίλα… Πόνος… Δάκρυα… Κι ένα μεγάλο γιατί… Όλα αυτά… Αυτόματα μετατράπηκαν σε ένα ΒΡΆΧΟ…. Υποχρεωτικά έπρεπε να γίνω βράχος.
Πρώτα για εκείνον… Και μετά για όλους τους υπόλοιπους.
Ένας βράχος μόνο για τους υπόλοιπους. Έξω από το θάλαμο κλάματα και πόνος. Αβάσταχτος. Αυτό γινόταν μετά από τις δύσκολες ενημερώσεις των ιατρών.
Και μετά… Μέσα στο δωμάτιο μια γελαστή μαριονέτα. Δε γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να του δώσω δύναμη να παλέψει.Πάλεψε με νύχια και με δόντια.
Ήταν ήρωας από την αρχή της περιπέτειας. Πάλεψε με όλους εμάς που τον αγαπούσαμε, γύρω του. Και πονούσε. Μα δεν το έλεγε. Έσπαγε…Μα τo πάλευε… Και ήλπιζε… Σε μένα είχε τα θάρρη του…
Εγώ όμως αν και απόλυτα συμβατή… αποκλείστηκα από δότης… Και να… Ήρθε εκείνος ο άγνωστος , ως θείο δώρο… Και του έδωσε «αίμα από το αίμα του» … Και η μεταμόσχευση έγινε… Τέλος του 2019 στη Θεσσαλονίκη … Και πήγαινε καλά… Και ήταν όλα τόσο απίστευτα ελπιδοφόρα.
Μέχρι που ήρθε η πρώτη υποτροπή. Αρχές του 2021… Πάλι νοσοκομεία… Πάλι μεταφορά κυττάρων… Πάλι ταλαιπωρία… Αλλά χαλάλι… Μια ακόμα παράταση… Μετά… Ήρθαν χειρουργεία… Ήρθαν λοιμώξεις… Ήρθαν πόνοι… Και αρχές του 2022 ήρθε η δεύτερη υποτροπή… Ήρθαν οι πιο δύσκολες ώρες… Οι πιο αναπάντεχες ενημερώσεις… Ένας μήνας δύσκολος… Γέλια μέσα.. Κλάματα έξω… Χαρές μέσα… Πόνος έξω… Όνειρα μέσα… Έξω πένθος… Ένας μήνας γεμάτος αναμνήσεις… Τόσο γεμάτος Θεέ μου… Με τόσες συζητήσεις… Τόσες εξομολογησεις… Τοσα σχέδια…
22 Μαρτίου 2022 εισαγωγή…. 24 Απριλίου μας ενημερώνουν από τη ΜΕΘ ότι δεν τα κατάφερε… Έτσι απλά… ΠΕΡΑΣΕ πραγματικά μια εβδομάδα των παθών… Για να φύγει την ημέρα του ΠΑΣΧΑ..
Τόσο κράτησε… Μια παράταση περίπου 3 ετών.. Αυτό ήταν… Έφυγε κι όμως είναι εδώ… Πάντα θα είναι εδώ… Κρίμα που δεν είχε το αποτέλεσμα που όλοι ελπίζαμε… Και ήταν μόλις 43… Δυστυχώς… ήταν το πιο δύσκολο και επώδυνο τέλος στη δική μας ιστορία…💔
Μαριάννα Ρηνιού
