Δεν θέλω να φοβάσαι τα δάκρυα και τον πόνο.
Να μάθεις να κλαις, να αφήνεσαι δίχως φόβο ενοχή ή ντροπή.
Βγες από το ρόλο, νιώσε απλά άνθρωπος, νιώσε γυμνός από προσωπεία και ρόλους, όπως σε έπλασε ο Θεός και όχι οι άνθρωποι.
Πόσο λατρεύω τον δακρυσμένο Χριστό. Εκείνον που έγινε ολότελα δικός μας για να γίνουμε εμείς απόλυτα δικοί του. Τον θυμάμαι να δακρύζει στο τάφο του φίλου του Λαζάρου. Να κλαίει και να φοβάται στο κήπο της Γεσθημανης. Ο Χριστός ποτέ δεν αρνήθηκε τα συναισθήματα του, ποτέ δεν τα έκρυψε, δεν τα φοβήθηκε. Τα βίωσε, τα εκδήλωσε τα αγκάλιασε. Ο Χριστός ήταν τόσο ανθρώπινος γι΄αυτό και τόσο θεϊκός.
Για χρόνια καταπίεζα τις συναισθηματικές μου ανάγκες. Δεν είχα μάθει να ζητάω αυτό που πεινούσε και διψούσε η ψυχή μου. Να λέω θέλω αγάπη, ενδιαφέρον, αποδοχή, αγκαλιά, φιλί.
Το σώμα μου έγινε το βιβλίο της ψυχής μου. Ότι δεν έλεγα και δεν ζητούσα από την ζωή το σώμα μου το έκανε ασθένειες. Όσο εγώ δε μιλούσα εκείνο νοσούσε. Όσο δεν ζητούσα εκείνο πενθούσε.
Οι κρίσεις πανικού και η θλίψη έγιναν οι μόνιμοι σύντροφοι της ζωής μου. Έζησα πολλά χρόνια μεσα στο φρικτό κόσμο τους, στην πίκρα του Άδη τους. Οποιος δεν έχει πάθει έστω και μια φορά στην ζωή του, οργανωμένη κρίση πανικού ή κατάθλιψη δε μπορεί να καταλάβει για ποια κόλαση μιλάμε.
Όλα άρχισαν να αλλάζουν όταν έμαθα να με αγκαλιάζω όπως κάνει ο Θεός μου. Να μην με κρίνω όπως κάνει ο Χριστός μου. Να μην βάζω ετικέτες και ταμπέλες στα συναισθήματα ή στις σκέψεις μου, να μάθω να μιλώ για τις ανάγκες μου, να τους δίνω όνομα, χρώμα και εικόνα. Έφυγα από το ψέμα του νου, εκεί που έχουμε τα οχυρά και τις άμυνες του εγώ… και κατέβηκα στην καρδιά. Έπαψα να αναλύω και άρχισα να ζω, όχι να σκέφτομαι αλλά να υπάρχω παρόν στην ζωή μου που έτρεχε κι εγώ ήμουν απών.
Είχα καταλάβει ότι δεν ήρθα τυχαία στον κόσμο. Ότι ο Θεός μου είχε δώσει ένα τεράστιο δώρο που λέγεται ύπαρξη και ζωή και έπρεπε με τα όποια προβλήματα, τις πληγές και τις σκιές μου να ζήσω. Έπρεπε να πάψω να χρησιμοποιώ ως άλλοθι τα παιδικά μου χρόνια, τους μη τέλειους γονείς μου, τα προβλήματα της ζωής και ότι άλλο με κρατούσε πίσω στο θάνατο, το χθες και όχι στο φως του αύριο.
Κανείς άνθρωπος δεν είχε την τέλεια ζωή, κανείς δεν τα είχε λύσει όλα, όμως πολλοί έζησαν χαρούμενοι και έφυγαν για την αιωνιότητα ευτυχισμένοι.
Γι αυτό μην φοβάστε να πονέσετε, να δείτε τις πληγές και τα τραύματα σας, τα λάθη και τις αμαρτίες σας, είναι μέρος της ζωής σας. Δικά σας κομμάτια είναι κι αυτά. Κάνετε μια μεγάλη αγκαλιά τον εαυτό της ζωή σας, τα κομμάτια της ύπαρξης σας και εάν το νιώσετε κλάψετε. Κανείς δεν πέθανε γιατί έκλαψε και πόνεσε, όμως πολλοί αρρώστησαν και χάθηκαν γιατί κρύφτηκαν από τις ανάγκες και τις αλήθειες της ψυχής τους.
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
πατέρας Λίβυος
