Eίμαι η Ελευθερία και αυτή είναι η ιστορία μου

Και τώρα που πέρασε ένας χρόνος από τότε νιώθω πως αφού μπορώ να το διηγηθώ, μπορώ ίσως να το ξορκίσω . Η ζωή μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια

Αν και λάτρης του χειμώνα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου , ο Απρίλιος για κάποιο ανεξήγητο λόγο με γοήτευε. Ίσως επειδή ήταν ο μήνας που οργιάζει η φύση γεμίζοντας τη ψυχή μας με χρώματα και αρώματα  πριν έρθει το καλοκαίρι με την ανελέητη ζέστη και ανεμελιά του και τα  εξαφανίσει όλα αυτά.

Χρόνια αργότερα  με τη γέννηση του γιου μου , συνδέθηκε με ότι πιο πολύτιμο και αγαπημένο έχω στη ζωή μου .

Το κακό έρχεται τις περισσότερες φορές απροειδοποίητα καταστρέφοντας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οτιδήποτε θεωρούσες  δεδομένο.

Πρώτη Δευτέρα του Απρίλη , θυμάμαι χαρακτηριστικά το κελάρυσμα των πουλιών μόλις ανοίγω  τα μάτια μου . Δεν ξέρω γιατί το θυμάμαι τόσο έντονα αυτό .Για κάποιο ανεξήγητο  λόγο  ήμουν ευτυχισμένη . Στιγμιαία η σκέψη μου ταξιδεύει  στο Μπάλο που ήμουν τη προηγουμένη και στις υπέροχες εικόνες που κατάφερε να αποτυπώσει ο φακός μου.

Μπαίνοντας στο ντους λίγο  αργότερα και νιώθοντας  κάτι να με τραβάει στον  αριστερό μου μαστό το χέρι πάει  κατευθείαν πάνω  του και το ψηλαφίζω. Στο μυαλό μου έρχονται αστραπιαία  τα λόγια  του γιατρού μου που μια ζωή  μου έλεγε  να ψηλαφίζω το στήθος μου .  Δεν το έκανα ποτέ γιατί φοβόμουν . Τι ειρωνεία αλήθεια!

Ακόμα και τώρα  απορώ πως ένα ογκίδιο λιγότερο του ενός εκατοστού  μπορεί να προκαλέσει  τράβηγμα  σε ένα σημείο ,τόσο ώστε  να οδηγήσει το χέρι να ψάξει και να το βρει… Απορία και του γιατρού μου αργότερα.

Ύπουλα κρυμμένα στη σάρκα μου με περίμενε μεγαλώνοντας ,ελπίζοντας πως όταν το ανακαλύπταμε θα ήταν αργά για μένα και αυτό θα νικούσε , αλλά δεν τα υπολόγισε καλά … Ο Θεός όπως αποδείχτηκε είχε  άλλα σχέδια για μένα !

‘Ήταν 5 Απριλίου ,ημέρα  της Αγίας Υπομονής .Τίποτα τυχαίο τελικά.  Αφού ο Θεός επέλεξε τη συγκεκριμένη μέρα να με οπλίσει με υπομονή και δύναμη για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου και όχι μόνο .Ήταν Απρίλιος ο αγαπημένος μου  μήνας…

Πώς οριοθετείτε ο φόβος αλήθεια ? Βάση ποιας κλίμακας και ποιου μέτρου ? Όταν στο άκουσμα μιας λέξης καταρρέει όλη σου η ζωή και ταυτόχρονα σου επιβάλλεται να παλέψεις για αυτήν ο φόβος που αρχικά σε παραλύει είναι και αυτός που σε αναγκάζει να προχωρήσεις . Έτσι λοιπόν ξεκίνησε και ο δικός μου Γολγοθάς  με μία επέμβαση αρχικά για αφαίρεση ,και μετά προληπτικά με  χημειοθεραπεία, και ακτινοβολίες λόγω του ότι το προλάβαμε στο αρχικό στάδιο.  Θυμάμαι τα ουρλιαχτά μου στο άκουσμα της χημειοθεραπειας… Τα κλάματα μου και τις φωνές μου … Την άρνηση μου . Σήμερα  πιστεύω πως  ήταν αναγκαία. 

 Η χημειοθεραπεία είναι το  πιο σκληρό  μάθημα που μπορεί να πάρει  κάποιος. Εγώ  το ονόμαζα κάθε φορά βόλτα στη  κόλαση . Δοκιμάζονται οι σωματικές και οι ψυχικές αντοχές σου και φυσικά δε χρειάζεται να σας πω τον  νικητή .. Στη δική μου περίπτωση  με διέλυσε και σκότωσε ότι υπήρχε μέσα μου από άποψη αντοχής  και ψυχολογίας..

 Κάθε φορά που περνούσα τη πόρτα για θεραπεία  γυρνούσα σπίτι και έλεγα πως ειναι η τελευταία. Ποτέ δε το τήρησα.

Μικρή  θυμάμαι  φοβόμουν  και μόνο  στο άκουσμα της λέξης  » θάνατος  »  . Σήμερα  η λέξη  αυτή  δε με φοβίζει.  Με φοβίζει  ο θάνατος  αγαπημένων προσώπων.  Αυτό είναι  κάτι  που δε ξέρω  όταν έρθει η ώρα πως θα το διαχειριστώ.  Δε φοβάμαι  να πεθάνω.  Λυπάμαι  να πεθάνω  . Όπως  όλοι  μας φαντάζομαι. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.  Και αυτό γιατί η ζωή σε όλους μας χρωστάει πολλά ακόμα . Και όμορφα και άσχημα.

Όταν το σκοτάδι σου χτυπήσει τη πόρτα  άνοιξε  τα παράθυρα διάπλατα στο φως. Και αυτό προσπαθούσα να κάνω .  Το πρόσωπο και το χαμόγελο του γιου μου , η οικογένεια , οι φίλοι ,αναμνήσεις όμορφες που σου ζεσταίνουν  τη ψυχή  όταν  το δηλητήριο της χημειοθεραπείας  κυλάει μέσα σου, και όταν η εξάντληση , οι πόνοι,  η κόπωση,  και η ναυτία,  πιστοί σου φίλοι πλέον κυριαρχούν στο σώμα σου . Με την εικόνα του εαυτού σου να έχει αλλάξει ριζικά το μέλλον  φαίνεται περισσότερο από ποτέ αβέβαιο..

Μία γλυκιά κουβέντα από ανθρώπους που δε το περιμένεις, σκέψεις για το τι θα κάνεις μετά από όλο αυτό.  Αυτά ήταν για μένα  το ΦΩΣ στο σκοτάδι που περνούσα.

Μέσα από όλο αυτό ξεφύτρωσαν άνθρωποι πολύτιμοι , που μέχρι χτες απλά κ μόνο τους ήξερα, ή που δεν τους ήξερα και μοιραστήκαμε μαζί τη διαδρομή , που προσευχήθηκαν για μένα και τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Ήρθα κοντά με άτομα  που δεν περίμενα και έκλεισα την πόρτα  οριστικά σε  φιλίες που τελικά στο μυαλό μου μόνο υπήρχε η ελπίδα πως μπορεί να υπάρχουν ακόμα.

Εκτίμησα και αγάπησα παραπάνω κάποιους ανθρώπους. Επιβεβαίωσαν την αναγκαιότητα ύπαρξης τους στη ζωή  μου.

Δεν κράτησα κακία  σε όσους δε επικοινώνησαν μαζί μου. Δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο στα δύσκολα και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για τα δύσκολα.

Στις ατελείωτες ώρες που έμεινα με τον εαυτό μου γνωρίστηκα καλύτερα μαζί του . Τον αγάπησα περισσότερο , θύμωσα  πολύ μαζί του και του υποσχέθηκα να  χαμογελάω περισσότερο όσο δύσκολο μου φαινόταν  και να προχωράω μπροστά , αφήνοντας  πίσω  το παρελθόν.

Λένε πώς ότι δε σε σκοτώνει , σε κάνει πιο δυνατό. Αυτό  δε μπορώ να το ξέρω ακόμα .

Λένε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Φοβάμαι πως μέχρι να κλείσω τα μάτια μου ακόμη θα τον ψάχνω.  

Και τώρα που πέρασε ένας χρόνος από τότε νιώθω πως αφού μπορώ  να το διηγηθώ, μπορώ ίσως να το ξορκίσω . Η ζωή  μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια . Και όταν το σκοτάδι έρχεται και με βυθίζει εγώ προσπαθώ να παίρνω δύναμη από  μία βόλτα στη θάλασσα που τόσο αγαπάω , μία αγκαλιά από ένα αγαπημένο πρόσωπο, το  πρόσωπο και το χαμόγελο του γιου μου , αγαπημένες φωτογραφίες που έχω  βγάλει και αυτές που θα βγάλω ακόμα, τα μέρη  που με περιμένουν  να πάω  να τα δω , και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα που μέσα τους βλέπω  το φως. Ο φόβος  θα υπάρχει πάντα. Υπάρχουν μέρες που τον νιώθω να μου κόβει την ανάσα ψιθυρίζοντας : Είμαι εδώ …

 Τότε σκέφτομαι  πως όταν ο θάνατος σε έχει πλησιάσει τόσο πολύ είναι παράσημο η κάθε μέρα που ζεις. Γιατί η λέξη «καρκίνος» είναι άγρια και σου φορτώνει ένα σταυρό για το υπόλοιπο της ζωής σου και εσύ πρέπει να μάθεις να τον σηκώνεις και να ζεις με αυτόν.  Και αυτό  θα μάθω να κάνω. 

Ευγνωμονώ την οικογένεια μου που δεν έχασε στιγμή την δύναμη , την επιμονή ,υπομονή  και την ελπίδα της.  Μία τέτοια αρρώστια που στο άκουσμα και μόνο ,  τρόμο νιώθεις , μπορεί να σου τινάξουν τη ψυχή άλλα ταυτόχρονα  να στην οπλίσουν με απίστευτη δύναμη.

Ευγνωμονώ τους γιατρούς μου. Φάροι καλοσύνης , ενθάρρυνσης και υπομονής και δύναμης.

Και αυτό είναι το ζητούμενο. Η δύναμη . Ο καρκίνος λατρεύει την ηττοπάθεια και μισεί τη δύναμη . Ο καρκίνος του μαστού σήμερα νικιέται. Έχομε στη διάθεσή μας εξαιρετικούς επιστήμονες  και μέσα για να το πετύχουμε αυτό. Το κυριότερο όλων όμως θέλει εσύ ο ίδιος να το πιστέψεις με δύναμη και πίστη  και θα τα καταφέρεις.

Μην αφήνεσαι ποτέ στη τύχη ότι αφορά την υγεία σου. Κάνε τις εξετάσεις που πρέπει . Μη  ξεχνάς  ποτέ πως η πρόληψη έχει αποδειχτεί ο καλύτερος γιατρός όλων ,   και αφουγκράσου το σώμα σου. Πάντα θα έχει το τρόπο να σε προειδοποιήσει.    

Αφιερωμένο Για όλους εσάς 

Ελευθερία