Μπορεί σε κάποιους να ακουστεί υπερβολικό, αλλά για μένα τα καρκινικά μου κύτταρα δεν είναι ο εχθρός. Είναι κύτταρα του σώματός μου που δεν πήραν την αγάπη και τη φροντίδα που τους άξιζε. Αυτό τα έκανε να διαμαρτυρηθούν. Σταμάτησαν να εκτελούν τη δουλειά τους και άρχισαν να πολλαπλασιάζονται ξέφρενα. Είναι τα «κακά παιδιά» του σώματος μου. Όπως τα κακά παιδιά σε μια οικογένεια, χρειάζονται αγάπη και φροντίδα μέχρι να ορθοποδήσουν.
Σε χρόνιες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, η βασική δουλειά ξεκινά μετά το νοσοκομείο. Όταν, δηλαδή, γυρίζεις σπίτι και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και με όσα σε οδήγησαν εκεί. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η ουσιαστική θεραπεία μου ξεκίνησε μετά τη χημειοθεραπεία, με όσα κάνω στη διατροφή και τις τεχνικές χαλάρωσης που ακολουθώ, προκειμένου να παραμείνει ο καρκίνος σε καταστολή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ποια είμαι και πώς ξεκίνησε η περιπέτειά μου
Είμαι η Κορίνα Καραδήμου, μισή Ελληνίδα και μισή Κύπρια στην καταγωγή. Επί 20 χρόνια δούλευα στο τμήμα μάρκετινγκ πολυεθνικής εταιρείας, με έδρα αρχικά την Αθήνα και μετέπειτα το Λονδίνο, όπου έμεινα μια δεκαετία.
Το 2013, ενώ ταξίδευα για δουλειά στο Λάγος της Νιγηρίας, χτύπησε το πρώτο καμπανάκι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία μου. Βρέθηκα ημιλιπόθυμη στο νοσοκομείο από κρίση αναφυλαξίας, αυτή που κλείνουν οι πνεύμονες σου και μπορεί να πεθάνεις, αν δεν σου κάνουν άμεσα ένεση. Υπεύθυνη ήταν μια τροφή την οποία κατανάλωνα συχνά, χωρίς ποτέ μέχρι τότε να έχω πρόβλημα. Πήγα σε πολλούς γιατρούς για να καταλάβω γιατί συνέβη αυτό. Απάντηση καλή δεν πήρα – μόνο μια συνταγή για ένεση επινεφρίνης, που την έχω μαζί μου όταν ταξιδεύω.
Αντιμέτωπη με τον καρκίνο
Το δεύτερο καμπανάκι –ή, μάλλον, καμπανάρα– χτύπησε το 2016, όταν διαγνώστηκα με λέμφωμα, μια μορφή καρκίνου των λευκών αιμοσφαιρίων. Τα συμπτώματα ήταν χαμηλός πυρετός που επέστρεφε καθημερινά, την ίδια πάντα ώρα, και νυχτερινή εφίδρωση. Αρχικά, οι γιατροί νόμιζαν πως ήταν κάποια τροπική ασθένεια που κόλλησα σε ένα από τα ταξίδια μου στην Αφρική. Αφού απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο, άρχισαν να με προετοιμάζουν για το χειρότερο σενάριο, εκείνο του καρκίνου.
Όπως θα έκανε ο καθένας μας, στην αρχή αρνιόμουν να πιστέψω ότι μπορούσε ο καρκίνος να χτυπήσει τη δική μου πόρτα. Ήμουν πολύ νέα, δραστήρια, χορτοφάγος και είχα κόψει το κάπνισμα χρόνια. Τέτοιες ασθένειες δεν συνέβαιναν σε ανθρώπους σαν κι εμένα. Δυστυχώς, όμως, συμβαίνουν. Εκ των υστέρων, έχοντας πλέον μάθει να ζω με την ασθένειά μου, ευτυχώς σε καταστολή, συνειδητοποίησα ότι ο καρκίνος ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Ένα «μεταμφιεσμένο δώρο» που μεταμόρφωσε τη ζωή μου.
Ο καρκίνος και το στρες
Καταρχάς, ο καρκίνος με έκανε να κοιτάξω βαθιά μέσα μου και δω τι πραγματικά υποθάλπει την υγεία μου. Το στρες ήταν πάντα ο μεγάλος μου εχθρός. Με κυνηγούσε από το δημοτικό. Ήμουν το καλό παιδί, η καλή μαθήτρια. Μετά ήμουν η φιλόδοξη και υπεύθυνη εργαζόμενη που δεν θέλει να στεναχωρήσει κανέναν και δεν λέει «όχι». Θεωρούσα τον εαυτό μου δυνατό. Πίστευα ότι μπορούσα να κάνω πάντα κάτι παραπάνω, να ζοριστώ λίγο περισσότερο αλλά στο τέλος να καταφέρω να βγάλω ένα πρότζεκτ ή να βγω για ένα ποτάκι. Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι η υγεία μας επηρεάζεται μόνο από το τι τρώμε, ξεχνώντας πόσο τοξικά μπορεί να είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας.
Θα μου πείτε, ποιος δεν έχει στρες στη ζωή του; Το στρες δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, μπορούμε όμως να αλλάξουμε το πώς αντιδρούμε στους στρεσογόνους παράγοντες. Αυτό για το οποίο κατηγορώ τον εαυτό μου είναι ότι ποτέ δεν ήμουν καλή στο να «ακούω» το σώμα μου, να καταλαβαίνω πότε ζορίζεται και να του δίνω τις στιγμές χαλάρωσης που του αξίζουν.
