Η υπερβολή μου που έκρυβε ένα άσχημο ένστικτο…
Θυμάμαι επί μήνες τον παρακαλούσα να κάνει εξετάσεις.. Η πρόληψη σώσει ζωές του έλεγα, σε παρακαλώ. Εν τέλει δέχθηκε, και με τα πρώτα αποτελέσματα χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Διαλυθήκαμε.
Ο ογκολογικός ασθενής, αρχικά, δε δέχεται ότι έχει καρκίνο.. Μεγάλος πόνος, να πρέπει να ξεστομίσεις στον πατέρα σου κάτι τέτοιο. Και να βλέπεις ότι δεν αντέχει να το πιστέψει.. Τραγικό…
Μεγάλος αγώνας, να προσεύχεσαι, να ξενυχτάς διαβάζοντας, ψάχνοντας τα πάντα σχετικά με τη νόσο, να στέλνεις σε γιατρούς, να μιλάς με γιατρούς, να τρέχεις στα νοσοκομεία. Για να σωθεί, μόνο να σωθεί.
Στην πορεία αρχίζεις και το συνειδητοποιείς κι εσύ. Άνιση μάχη, μπορεί να μην σωθεί, προετοιμάσου λες στον εαυτό σου, αλλά ποτέ δεν είσαι έτοιμος/η.
Δεν ξέρεις τί να κάνεις, δέχεσαι να πάρει όλα τα δηλητήρια, χημειοθεραπείες, κι όλο το κάψιμο, ακτινοθεραπείες.
Κι αυτός σε ακούει.. » Ναι, μαμά » μου έλεγε πολλές φορές.
Σηκώνεστε από τις 5 τα χαράματα, να τον προετοιμάσεις, να πιει το φάρμακο, ώστε να ξεκινήσει στο νοσοκομείο τη χημειοθεραπεία του αργότερα. Μην περιγράψω τις άθλιες συνθήκες του δημόσιου νοσοκομείου και τους καρκινοπαθείς γύρω σου που παλεύουν για τη ζωή τους με το θηρίο. Δεν τα ξεχνάς ποτέ αυτά… Τίποτε βασικά δεν ξεχνάς.. τα κουβαλάς μέσα σου για πάντα.
Ενέσεις για τα ερυθρά, για τα λευκά, χάπια για το ένα χάπια για το άλλο. Μετάγγιση αίματος, και πολλά άλλα.
Και Συνεχίζετε, πάντα μαζί.. Κάθε πρωί ραντεβού με τις ακτινοβολίες, στην αρχή πολύ πεσμένος ψυχολογικά, μετά βρήκε τη δύναμη, μια δύναμη που αρκετοί ασθενείς βρίσκουν στην πορεία τελικά.
Περνούν οι μέρες, και βλέπεις τα σημάδια.. καμμένη η πλάτη στο σημείο του πνεύμονα. καμένος ο θώρακας. Μαλλιά αραιά. Εξανθήματα σε όλο το σώμα. Φτάνουμε στο τέλος της δοκιμασίας εξαντλημένοι σωματικά και ψυχικά..
Κι όμως, λες, δόξα τω θεώ κι ευτυχώς που δεν είδαμε τα χειρότερα! Και ξανά περνούν οι μέρες και τα πράγματα βελτιώνονται λιγάκι και η ελπίδα επιστρέφει.
Μα ξαφνικά όλα γκρεμίζονται.. Ο γονιός σου, το παιδί σου, αυτό που φρόντιζες, φεύγει… Για το μεγάλο ταξίδι. Απρόσμενα.. Ήταν τόσο δειλός ο καρκίνος που αλλιώς δεν τα κατάφερε να τον πάρει, και τόσο μεγαλόψυχος ο Θεος μου που τον πήρε κοντά Του, ενώ κοιμόταν. Έτοιμος, καθώς είχε κοινωνήσει τις μέρες εκείνες..
Δόξα τω θεώ!
Αιωνία η μνήμη σου πατέρα μου, Αιωνία η μνήμη όλων των ηρώων που πάλεψαν με το θηρίο, κι έφυγαν μαχητές.
Νάντια
