Νιώθω και πάλι την ανάγκη να σας μιλήσω για τον Δημήτρη μου.
Θέλεις γιατί σήμερα είναι τα γενέθλια του, θέλεις γιατί σκαλίζοντας βρήκα κάποιες σημειώσεις του και κάποιες άλλες δικές μου, για εκείνον.
Πιο πολύ όμως γιατί έχω την ανάγκη, να μην ξεχαστεί το αγόρι μου, όχι από εγωιστική διάθεση, αλλά γιατί, ήταν πραγματικά ένας σπουδαίος ανθρώπους.
Ο Δημήτρης μου, έφτασε με πολλά όνειρα, από μια μικρή πόλη της Λακωνίας τους Μολάους ,για να σπουδάσει Μηχανολογία στο ΤΕΙ Πειραιά.
Χωρίς να έχει πολιτική κουλτούρα από την οικογένεια του, αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με το φοιτητικό κίνημα, όταν του είπαν πως για γραφτεί σε ένα εργαστήριο έπρεπε να έρθει 5 η ώρα το πρωί για να πιάσει θέση! Οι τόρνοι ήταν λίγοι και δεν έφταναν για όλους τους φοιτητές του εξαμήνου!
Αυτό ήταν! θύμωσε, πείσμωσε και υποσχέθηκε στον εαυτό του πως αυτήν την αδικία θα την αλλάξει.
Αφιερώθηκε και αφοσιώθηκε σ´ έναν διαρκές αγώνα για τα δικαιώματα των σπουδαστών, για την βελτίωση της ποιότητας των σπουδών και των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων.
Ταξίδεψε με το μικρό του αυτοκίνητο, το θρυλικό micra , σε όλα τα ΤΕΙ της χώρας, μιλούσε στα αμφιθέατρα για όλα αυτά που έπρεπε να αλλάξουν.
Ο Δημήτρης είχε το χάρισμα να εμπνέει και να σε κάνει να πιστέψεις πως μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, αρκεί να τα διεκδικήσεις!
Κατάφερε να κατεβάσει στους δρόμους χιλιάδες σπουδαστές, σε μια πρωτόγνωρη συγκέντρωση, χωρίς χρώματα χωρίς κόμματα μόνο σπουδαστές που διεκδικήσουν αυτά που τους στερούσε άδικα το σύστημα και όλοι μαζί τότε καταφέρανε πολλά.
Έσπασαν οι αλυσίδες μαθημάτων στα ΤΕΙ δημιουργήθηκαν μεταπτυχιακά και διεκδίκησαν την ισοτιμία ΑΕΙ και ΤΕΙ … ναι όλα αυτά που τώρα είναι αυτονόητα και κεκτημένα για μας, ήταν η 20χρονη πορεία του Σιάχου.
Πάντα μαχητής πάντα στην πρώτη γραμμή και ποτέ μα ποτέ δεν επιδίωξε να εξαργυρώσει την προσφορά του, στο κόμμα και την παράταξη!
Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές της νοσηλείας του, δεν καταδέχτηκε να χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες, τη δημοσιότητα και το όνομα του για να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες νοσηλείας, καλύτερο δωμάτιο.
Ακόμα και όταν η προγραμματισμένη του θεραπεία καθυστερούσε και εγώ τον πίεζα να κάνουμε ένα τηλέφωνο για να βρεθεί επιτέλους κρεβάτι νοσηλείας , εκείνος έλεγε
«Όχι όπως όλοι και εμείς, στην αναμονή, αυτό πρέπει να αλλάξουμε την αναμονή για ένα κρεβάτι χημειοθεραπειας. Αν εγώ που ασχολούμαι τόσα χρόνια με την πολιτική, δεν προσπαθήσω τώρα, ν’ αλλάξω κάτι, τότε ποιος θα το κάνει;»
Αυτη ήταν και ολόκληρη η ζωή του, να προσπαθεί να διορθώσει, να προσπαθεί να αλλάξει το άδικο και να εργάζεται για το κοινό καλό!
Αυτός ήταν ο Δημήτρη μου, ένας σπουδαίος άνθρωπος, που έκανε δική του προσωπική υπόθεση το πρόβλημα του καθενός και δεν ησύχαζε αν δεν έβρισκε λύση.
Λείπεις Δημήτρη μου, 25 Ιανουαρίου θα γινόσουν 49 χρόνων και είμαι βέβαιη, πως θα είχες κάνει τον κόσμο μας λίγο καλύτερο, ακόμα και αυτούς του δύσκολους καιρούς .
Πίστη Κρυσταλλίδου
