Εντύπωση προκαλεί, σε ένα κόσμο μυστικών, η κοινοποίηση της ασθένειας, όταν (σπάνια) συμβαίνει. Το σύνηθες είναι το άλλο, το κρύβω, το έχω που έχω τον πόνο μου, δεν μπορώ να δίνω και εξηγήσεις ή να απαντώ σε αδιάκριτες ερωτήσεις. Θεμιτό.
Ή ότι η ασθένεια είναι αδυναμία και οι άνθρωποι δεν πρέπει να καταλαβαίνουν την αδυναμία μας. Αθέμιτο.
Κι όμως… Όταν μιλάς, το χωνεύεις κι εσύ, ζυγίζεις τις δυνάμεις σου, αποδέχεσαι, παραδειγματίζεσαι από άλλες περιπτώσεις από εξομολογήσεις που σου κάνουν, εκκινούμενες από τη δική σου εξομολόγηση.
Είναι τόσο θεμελιώδες να μιλάς για την αρρώστια σου, αφού μιλώντας, την ξορκίζεις και όλο τούτο λειτουργεί ως νίκη ενάντια στο φόβο που την περιβάλλει, ιδίως τον καρκίνο.
Ξορκίζοντας τον φόβο, ενισχύεις το ανοσοποιητικό σου, γιατί αποδιώχνεις αυτόν τον βασικό γενεσιουργό παράγοντα του στρες. Ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σου, είσαι λιγότερο επιρρεπής σε μεταστάσεις κλπ. Αλυσίδα το πράγμα.
Η ασθένεια δεν είναι ντροπή, είναι ένας αγώνας και στους αγωνιστές αξίζει θαυμασμός. Όχι οίκτος…
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΑΜΠΟΥΣΗ
Photo by Johannes Krupinski on Unsplash
