Έχει περάσει καιρός από τότε που έγραψα και δεν είμαι σίγουρη γιατί. Ίσως είμαι απλά απασχολημένη, covid, παιδιά-ξέρετε, ζωή. Είναι πραγματικά σουρεαλιστικό, ότι εδώ και μερικούς μήνες, δεν έχω καμία ένδειξη καρκίνου.
Νιώθω σαν να πήρα ένα κομμάτι της ζωής μου πίσω, σχεδόν σαν να νιώθω ζωντανή και πάλι. Αυτό σημαίνει ότι δεν σκέφτομαι τον καρκίνο και τι μου έχει κάνει τα τελευταία 8 χρόνια;
Όχι βέβαια!Η πραγματικότητα είναι ότι εξακολουθεί να διαφαίνεται στο παρασκήνιο. Μέσα από αυτή τη γελοία πανδημία που συμβαίνει, (χωρίς μίσος, ξέρω ότι είναι πολύ σοβαρό όλο αυτό), απλά το πήρα με διαφορετικό τρόπο επειδή ξέρω ότι ο καρκίνος είναι ακόμα μέρος της ζωής μου.
Βρήκα τον εαυτό μου να σκέφτεται «άντε γαμήσου covid- είχα καρκίνο, σίγουρα δεν πρόκειται να αφήσω τον covid να με σκοτώσει«. Νομίζω ότι πολλοί από εμάς στον κόσμο του καρκίνου βρεθήκαμε να το λέμε αυτό. Αλλά άρχισα να σκέφτομαι τι στο διάολο συνέβη τα τελευταία 8 χρόνια. Έχουν συμβεί τόσα πολλά και ειλικρινά είναι όλα σχετικά με τον καρκίνο.
Όλα μου ήρθαν στο μυαλό χθες το βράδυ, όταν είχα πονοκέφαλο. Πάντα είχα πονοκεφάλους. Δεν έχω κάνει μαγνητική εγκεφάλου εδώ και πολύ καιρό και συνήθως δεν με αγχώνει, αλλά για κάποιο λόγο χθες το βράδυ αγχώθηκα.
Έτσι άρχισα να φρικάρω αν ο πονοκέφαλος είναι στην πραγματικότητα κάποιος όγκος στον εγκέφαλο. Πρόκειται για το γεγονός ότι κάθε πόνος «θα μπορούσε να είναι καρκίνος που επιστρέφει».
Κάθε πόνος, δεν με νοιάζει αν είναι μια παρανυχίδα ή η άκρη του δαχτύλου, μπορεί ξαφνικά να εξελιχθεί σε ακραίο πόνο στο πόδι. Από τη στιγμή που διαγνώστηκες με καρκίνο, ο φόβος της επιστροφής του δεν φεύγει ποτέ.
Ίσως νιώθω έτσι επειδή πλησιάζει 8η επέτειος μου. Την επόμενη εβδομάδα θα έχουν περάσει 8 χρόνια από τη ογκεκτομή μου και όταν μου είπαν «δεν είναι τίποτα, μην αγχώνεσαι γι ‘αυτό».
Έτσι πήγα στο ραντεβού του γιατρού μόνη μου για να πάρω τα αποτελέσματα. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, να βλέπω τον γιατρό μου να μπαίνει στην πόρτα και να λέει ότι εύχομαι να μην ήσουν το πρώτο μου ραντεβού. Ήξερα αμέσως τι επρόκειτο να συμβεί, οπότε την κοίταξα και της είπα «γιατί, επειδή είναι καρκίνος;».
Αστείο, γιατί όλοι έχουμε αυτό το συναίσθημα αν έχουμε κάνει βιοψία ή τεστ, ότι μπορεί να είναι καρκίνος, αλλά ό,τι κι αν νομίζεις, ίσως δεν είναι τίποτα. Βαθιά μέσα σου όμως ξέρεις. Αφού άκουσα αυτά τα λόγια, τα υπόλοιπα είναι σαν ένα μεγάλο άσχημο γαμημένο όνειρο. Ελπίζεις να ξυπνήσεις από αυτό το άσχημο όνειρο, αλλά μετά συνειδητοποιείς, όχι, είναι εδώ για να μείνει. Θυμάμαι που πίστευα ότι θα το ξεπεράσω και θα μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου. Πόσο αφελής ήμουν. Τώρα ξέρω ότι ο καρκίνος δεν σε αφήνει, αλλά μπορείς να μάθεις να ζεις με τον ηλίθιο ανόητο. Η προοπτική μου έχει αλλάξει τόσο πολύ.
Καταλαβαίνω ότι το να είσαι δυνατός έχει να κάνει με το να ζητάς βοήθεια
Οι πολύ στενοί μου φίλοι ξέρουν ότι ανησυχώ, έτσι είμαι. Το αστείο είναι ότι ανησυχώ περισσότερο για τους άλλους ανθρώπους. Απλά ανησυχώ για τους άλλους, έτσι είμαι. Δεν ανησυχώ απαραίτητα για τον εαυτό μου. Ίσως επειδή έχω αντιμετωπίσει το θάνατο τόσες πολλές φορές που απλά δεν το σκέφτομαι.
Ζώντας με κατάθλιψη και σκέψεις αυτοκτονίας είχα πολλές στιγμές όπου σκεφτόμουν «εντάξει καρκίνε απλά σκότωσε με και ας τελειώσουμε». Έτσι οι άνθρωποι δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν για μένα.
Δυσκολεύτηκα να αφήσω τους φίλους και την οικογένειά μου να ανησυχούν για μένα κατά τη διάγνωσή μου. Ήμουν συνήθως εκείνη που τους φρόντιζε όλους . Δεν μου άρεσε να με φροντίζουν. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να τους αφήσω να με φροντίσουν. Καταλαβαίνω ότι το να είσαι δυνατός έχει να κάνει με τη βοήθεια. Και πάλι η προοπτική μου άλλαξε.
Έμαθα ότι κάθε συναίσθημα είναι σημαντικό και είναι δεν πειράζει να το νιώσεις
Ο καρκίνος σε επηρεάζει σωματικά, δεν υπάρχει αμφιβολία, μπορούμε να τον δούμε. Η εικόνα του εαυτού σου, του σώματος είναι κατεστραμμένη, η κατάθλιψη, το άγχος, ο θυμός κορυφώνονται .
Ο καρκίνος είναι τρομακτικός και δεν υπάρχει βιβλίο κανόνων γι ‘αυτό. Έμαθα ότι κάθε συναίσθημα είναι σημαντικό και δεν πειράζει να το νιώσεις.
Τώρα ένα πράγμα παρέμεινε το ίδιο. Αυτή η τιάρα δεν με άφησε ποτέ. Ίσως χρειαζόταν γυάλισμα ή να ισιωθεί, αλλά παραμένει. Δεν είμαι πιο δυνατή ή πιο γενναία από οποιονδήποτε άλλο που το περνάει αυτό.
Είμαι απλά μια Ιταλίδα που έχει αλλάξει την προοπτική της.
AnnMarie Giannino-Otis
