Θυμάμαι έναν μήνα μετά τη φυγή του Δημήτρη, συνειδητοποίησα πως όλο αυτό,
θα με καταπιεί και έπρεπε να αποφασίσω, αν θα το επιτρέψω, να συμβεί.
Ήμουν μόνη στο γραφείο στη δουλειά μου,με κλειστά παράθυρα και πόρτες, Αύγουστος στην Αθήνα με έναν καύσωνα που έλιωνε τσιμέντα και εγώ για άλλη μια μέρα έλιωνα στο κλάμα από το πρωί και δεν είχα κουράγιο να κάνω τίποτα.
Εντελώς ξαφνικά χωρίς κάποιο θεϊκό σημάδι, μάλλον δούλεψε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, εκείνη τη μέρα άνοιξα τις κουρτίνες,άνοιξα τα παράθυρα και μπήκε φως …
Και από εκείνη τη μέρα έχει φως … δεν έχει κάθε στιγμή φως αλλά έχει φως!
Έτσι γεννήθηκε και το #aitia_kalou, για να με κρατήσει στο φως.
Έμαθα να κάνω τη θλίψη, τη στεναχώρια την απώλεια «αιτία καλού».
Δεν ήταν πάντα εύκολο,ούτε τώρα είναι, σίγουρα όμως παραμένει σταθερός οδηγός.
Ξέρω πως πολλοί από εσάς το περιμένετε κάθε πρωί, είναι η διαδικτυακή μας καλημέρα 
και αυτό μου δίνει χαρά!
Πίστη Κρυσταλλίδου
