Δεν έχει σημασία από ποια αιτία μπαίνουμε σε αυτό τον στίβο, το μαραθώνιο, νοσοκομείων κλπ να κρατηθούμε όρθιοι να φτάσουμε να κόψουμε το νήμα…. κουρασμένοι σίγουρα, αλλά με ψηλά το κεφάλι.
Γιατί το παλέψαμε. Κι εγώ πολλές φορές λύγισα. Έπεσα ψυχολογικά. Ύστερα πάλι, έσφιγγα τα δόντια και πάλευα να βγάλω την μέρα.
Με οποιοειδη παυσίπονα έπρεπε να συνεχίζω να εργάζομαι, να κάνω μάχιμη δημοσιογραφία έστω και στην επαρχία αλλά μέσα στον δρόμο, τηλεόραση, εφημερίδα, να μεγαλώνω δύο παιδιά, σωματείο, σύλλογος γυναικών στα προεδρεία, σπουδές στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Μπαινοβγαίνα στα νοσοκομεία, έπαιρνα οποιοειδη για να περάσει ο πόνος γινόμουν χώμα και συνέχιζα να διαβάζω, να γράφω στην εφημερίδα, να κάνω εκπομπές δελτίο ειδήσεων καθημερινά, να διαβάζω για το πανεπιστήμιο….
Αυτά μου έδιναν κίνητρο να κρατηθώ στην ζωή. Ήταν πολλά τα μέτωπα κι εγώ είχα ένα πρόβλημα, οι συμφύσεις μετά από χειρουργείο που προκαλούσαν καθημερινούς πολύ δυνατούς πόνους στην κοιλιά, πολλά επεισόδια ατελούς ειλεού, νοσηλείες, χειρουργεία…. ταξίδια στην Αθήνα από γιατρό σε γιατρό, έξοδα, ξυπνούσα το πρωί στο σπίτι και το βράδυ με κωλικο με πήγαιναν στο νοσοκομείο…
Δεν είχα φλέβες…. πόσο έχω κλάψει σαν μικρό παιδί… δοκιμές σε διάφορες μεθόδους, εκμετάλλευση από κάποιους γιατρούς της απελπισίας μου, η οικογένεια μου κόντεψε να ανατιναχθεί στον αέρα.
Κουράστηκαν…. παράλληλα εμφανίστηκε και ένα συρίγγιο στο νωτιαίο μυελό και δεν μπορούσα να περπατήσω. Από την επίδραση των δυνατών φαρμάκων από ιατρεία πόνου και το πρόβλημα αυτό πέρασα μετά το 2012 που απολύθηκα με την κρίση σχεδόν 7 χρόνια, κατάκοιτη στο κρεβάτι… αυτό ξεκίνησε στα 35 μου και τώρα είμαι 55.
Χωρίς να αναφέρω τα χρόνια που πάλευα με γιατρούς την ατεκνία και απώλεια ενός παιδιού λίγο πριν γεννηθεί…. όμως, κρατήθηκα από την αποδοχή της ζωής, την πίστη, την αγάπη ανθρώπων αρκετοί ούτε καν συγγενείς, την αγάπη στην οικογένεια μου,
στα προβλήματα των εργαζομένων, των γυναικών,την λογοτεχνία.
Όνειρα να είμαι κάπως χρήσιμη….
Ευγενία Μαρία Κωττη,
