Το σώμα του υποφέρει χρειάζεται συνέχεια παρακεντήσεις, τις οποίες υπομένει χωρίς να γκρινιάζει, δεν παραπονιέται και πολλές φορές μου χαμογελάει.
Χαμογελάει την ώρα που η γιατρός του με την τεράστια βελόνα τρυπά την κοιλιά του για να βγάλει το υγρό που έχει μαζευτεί στα σπλάχνα του.
Δεν έχω δει στη ζωή μου άλλο άνθρωπο να αντιστέκεται στον πόνο όπως ο Δημήτρης.
Την πρώτη φορά που είδα την τεράστια ουλή στο στέρνο του, που έφτανε ακανόνιστα μέχρι τον αφαλό του τον ρώτησα.
-Πόνεσες πολύ τότε ;
-Δεν θυμάμαι μου απάντησε, αλλά και να
πόνεσα τι σημασία έχει, αυτά τα σημάδια είναι εκεί για μου θυμίζουν την αναγέννηση μου, όπως αυτή του μυθικού πουλιού, του φοίνικα!
Όταν μετά από καιρό μου εξομολογήθηκε τους πόνους του και την ανάγκη του να παίρνει παυσίπονα, άρχισα να τους διακρίνω και στο περπάτημα του.
Και πάλι όμως δεν σου επέτρεπε να καταλάβεις πότε πονάει, δεν επέτρεπε στον πόνο να έχει έλεγχο πάνω του.
Όταν πια η τοποθέτηση της βελόνας έχει τελειώσει, πρέπει να είναι γερμένος από την μια πλευρά και να περιμένουμε να γεμίσουν τα πλαστικά δοχεία με τον «ασκίτη» του και πάλι δεν παραπονιέται αλλά συνεχίζει να μου μιλάει, να κάνει τηλέφωνα, να γράφει σημειώσεις για το wincancer.
Τον παρατηρώ περιμένω να δω μια έκφραση του προσώπου του, που να μαρτυρά, δυσαρέσκεια, πόνο, αγωνία, δεν συνέβη σχεδόν ποτέ!
Σκέφτομαι πως λόγω της καταγωγής του, θα έχει γραφτεί το dna του η σκληραγώγηση των αρχαίων Σπαρτιατών και σίγουρα τα μαθήματα της αγέλης των προγόνων του, τον βοηθούν να έχει τόση αντοχή απέναντι στον πόνο.
Πίστη Κρυσταλλίδου
