Σούπερ μάρκετ
Φεύγω από την δουλειά και πηγαίνω κατευθείαν στο νοσοκομείο, αύριο παίρνει εξιτήριο, θα γυρίσει στο σπίτι να ξεκουραστεί και να ηρεμήσει επιτέλους .
Στην διαδρομή συνειδητοποιώ πως έχω να πάω στο σούπερ μάρκετ αρκετές μέρες και μας λείπουν βασικά πράγματα, θα πρέπει να βρω ένα στο δρόμο μου, γιατί δεν θα προλάβω αύριο και όταν γυρίσει ο Δημήτρης σπίτι δεν θα μπορώ να τον αφήσω μόνο του.
Κάνω στάση στην Αλεξάνδρας και προσπαθώ να εντοπίσω μέσα στο σούπερ μάρκετ τα πράγματα που χρειαζόμαστε, δεν έχω ξανά μπει εδώ και με πιάνει απελπισία, δεν βρίσκω τίποτα , δεν έχω χρόνο, θέλω να βάλω τα κλάματα εκεί στη μέση του διαδρόμου με τα χαρτικά!
Μαζεύω τις δυνάμεις μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ, δεν έχω κουράγιο να περπατήσω άλλο, συνεχίζω και ψάχνω τ´ αντικείμενα που χρειαζόμαστε.
Όταν βγαίνω από το κατάστημα παίρνω μια βαθιά ανάσα, μου φάνηκε σαν να έτρεξα μαραθώνιο και πέρασαν μόλις 15 λεπτά.
Φτάνω στο νοσοκομείο κατάκοπη, ανεβαίνω στον τέταρτο όροφο, ευτυχώς ο Δημήτρης έχει καλή διάθεση είναι καθισμένος στο κρεβάτι του και συνομιλεί με τους άλλους συμμαχητές του, του χαμογελώ και παίρνω δύναμη.
Μου αρέσει να τον παρατηρώ όταν μιλάει για κάτι που αγαπάει για κάτι που θεωρεί σημαντικό! Και είναι πολλά αυτά που ανάβουν το βλέμμα του με πάθος !
Μ´ αρέσει να βλέπω τις φλέβες στο μέτωπο του που γεμίζουν ζωή.
Και εκείνη η κίνηση του, που ασυναίσθητα μάλλον κάνει, σηκώνει με έναν ωραίο τρόπο τον λαιμό του, έτσι ώστε το βλέμμα του να φτάνει πάνω από τους συνομιλητές του.
Όχι,όχι δεν το κάνει από υπεροψία, κοιτά εκεί που θέλει να μας οδηγήσει,
το βλέμμα του είναι ήδη εκεί μπροστά πάντα μπροστά!
Πίστη Κρυσταλλίδου
Photo by Eduardo Soares on Unsplash
