Μόνο να’ ξερες πόσο δύναμη μου έδινες και μου δίνεις. Αλλά είμαι σίγουρη ότι Εσύ ξέρεις.
Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε εάν γίνονται θαύματα!
Πόσες φορές δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε το καλό που συνέβη στη ζωή μας όταν όλα έμοιαζαν «μαύρα» !
Πόσες φορές δεν είπαμε « Μα είναι δυνατό να ήταν σύμπτωση;»!
Ενάμιση χρόνο πριν, εκείνη την μέρα της απόγνωσης και της απελπισίας, εκείνη την ημέρα που ήρθαν τα πάνω – κάτω στη ζωή μου εντελώς ξαφνικά, εκείνη την ημέρα που άκουγα λέξεις παράξενες – ογκολόγος, χημειοθεραπείες, περούκα – ξένες έως τότε σε μένα , εκείνη την ημέρα δεν με άφησες μόνη μου. Έστειλες το σημάδι Σου.
Είμαι μόνη μου, χωρίς συνοδό, γιατί δήλωσα … δυνατή. Έχω μόλις φύγει από το ιατρείο του ογκολόγου μετά την πρώτη μας συνάντηση. Αλήθεια τι μου είπε; Κατάλαβα καλά; Κάθομαι στο πρώτο παγκάκι που βρίσκω στο δρόμο μου. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την κατάσταση. Θα ξεκινήσω χημειοθεραπείες τη Δευτέρα και είναι Παρασκευή. Έχω καρκίνο μεταστατικό που δεν μπορεί να αφαιρεθεί άμεσα. Τα μαλλιά μου θα πέσουν και στα χέρια μου κρατάω ένα χαρτάκι με τη διεύθυνση του καταστήματος για να παραγγείλω την περούκα. Πρέπει να την παραγγείλω σήμερα γιατί σε 15 ημέρες τα μαλλιά θα πέσουν. Πρέπει να το κάνω, αλλά ακόμη νομίζω ότι ζω ένα κακό όνειρο. Ξαφνικά αισθάνομαι σαν να σκοτείνιασαν όλα γύρω μου. Νομίζω καταρρέω. Δεν θέλω να το αφήσω να συμβεί. Ψάχνω απεγνωσμένα για μια χαραμάδα φωτός. Δεν μπορεί, όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Όλα για καλό. Σκέφτομαι το χειρότερο σενάριο και φτιάχνω στο μυαλό μου τρόπους για να το αντιμετωπίσω. «Όπου υπάρχει θέλω, υπάρχει και μπορώ.» Και εγώ θέλω να νικήσω!
Σηκώνομαι και μπαίνω στο πρώτο ταξί που βρίσκω μπροστά μου. Λέω τη διεύθυνση που γράφει το χαρτάκι. Ο ταξιτζής, περίπου στην ηλικία μου, γυρίζει και μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά πριν ξεκινήσει. Ξαφνικά με ρωτάει:
-Θα πάτε σε κάποιον γιατρό; Γιατί σε αυτή τη διεύθυνση που μου είπατε είναι όλο ιατρεία.
Σκέφτομαι για λίγο εάν θέλω να του απαντήσω. Μήπως θα τον ξαναδώ; Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω σε κάποιον.
-Όχι, δεν πάω σε κάποιον γιατρό. Πρέπει να παραγγείλω την περούκα μου. Έχω καρκίνο και τη Δευτέρα ξεκινάω χημειοθεραπείες.
Περιμένω να ακούσω τα γνωστά παρηγορητικά λόγια συμπαράστασης. Όμως… Ο ταξιτζής σταματάει το ταξί στην άκρη του δρόμου, γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει:
-Μην φοβάσαι τίποτα. Εμένα που με βλέπεις έχω περάσει καρκίνο. Πριν από ένα μήνα τελείωσα με τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες. Κοίτα με είμαι μια χαρά και δουλεύω. Για να σε δω. Θα χάσεις λίγα κιλά αλλά δεν πειράζει έχεις απόθεμα.
Και αρχίζει να μου μιλάει κοιτώντας με στα μάτια. Μου περιγράφει τι με περιμένει με κάθε λεπτομέρεια και μου δίνει συμβουλές. Πολλές συμβουλές για το κάθε τι. Τι να τρώω, πώς να αντιμετωπίσω τη ναυτία, την κόπωση, την ξηροδερμία, την δυσκοιλιότητα. Συμβουλές που δίνει ένας πατέρας στην κόρη του. Οδηγίες που δεν θα σου πει κανένας γιατρός. Δεν θα τις βρεις γραμμένες σε κανένα βιβλίο.
Είμαστε σταματημένοι περίπου μισή ώρα στην άκρη του δρόμου και μου μιλάει. Στο τέλος μου λέει:
-Να έχεις πίστη. Ο Θεός μας αγαπάει. Ένα μόνο πράγμα θέλει από εμάς. Την Κυριακή να περιμένεις να τελειώσει η Εκκλησία και έπειτα να κάνεις τις δουλειές σου και κάθε Τετάρτη και Παρασκευή να νηστεύεις.
Φτάσαμε, επιτέλους, μου δίνει την κάρτα του εάν χρειαστώ βοήθεια. Κατεβαίνω και πηγαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ψάχνω το κουδούνι του καταστήματος και … τότε διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει κανένα ιατρείο εκεί. Πηγαίνω και στην διπλανή πολυκατοικία. Ούτε εκεί υπάρχει. Διαβάζω το όνομά του στην κάρτα … Νεκτάριος.
Αναστασία Αντωνίου
