Σου έχω νέα…κυκλοφορεί ένα ποντικάκι, πονηρούλικο και κατεργάρικο.
Το ποντικάκι αυτό οσφραίνεται την στιγμή αδυναμίας μου και τρέχει, τρέφεται από τις ανησυχίες μου, τρυπώνει εύκολα μέσα από την παραμικρή χαραμάδα που θα ανοίξει, φτιάχνει έντεχνα και βαθιά τη φωλιά του, δρα την ώρα που όλα μέσα μου ησυχάζουν, ροκανίζει τις ελπίδες μου και με γεμίζει αμφιβολίες.
Σου είπα…είναι ατιμούλικο.
Το ταΐζω εγω; κερδίζει έδαφος αυτό.
Δεν είναι απαραίτητο το γκουχ που θα κάνω, τα δέκατα που θα δείξει το θερμόμετρο, ο πόνος στη μέση, η ταχυπαλμία που παρουσιάστηκε, η μελανιά που εμφανίστηκε από το πουθενά, η φαγούρα στο χέρι ή οποιοδήποτε άλλο σύμπτωμα αυτόματα να σημαίνει ότι γύρισε το καρκινάκι μου…
Το ξέρω… αλλά…
Έλα όμως που ο καρκίνος μου άφησε ως κληρονομιά αυτό το διαρκές συναίσθημα του φόβου! Και ποιος είναι αυτός ο φόβος; Μα το ποντικάκι μου φυσικά…ΦΟΒΟΣ είναι το όνομα του.
Ξέρεις πιο είναι το αντίδοτο;
Η ΕΛΠΙΔΑ! Ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, ελπίδα ότι ο τροχός θα γυρίσει, ελπίδα ότι δεν θα αρρωστήσω πάλι, ελπίδα ότι ακόμα και αν ξανά αρρωστήσω θα το παλέψω και θα νικήσω!
Να σου πω κατι; Η ζωή έχει το δικό της ρυθμό στον οποίο θα με παρασύρει είτε το θέλω είτε όχι. Ας την απολαύσω λοιπόν.
Πιάνοντας την από τα μαλλιά, ρουφώντας την, αντιμετωπίζοντας την με θάρρος και κοιτώντας ψηλά, γελώντας, κλαίγοντας, ξεσπώντας!
ΟΜΩΣ θα σηκωθώ, θα «οπλιστώ» και δε θα τα παρατήσω!
Θα γίνω ο παπουτσωμένος γάτος που ξεγέλασε τον δράκο, τον έκανε να μεταμορφωθεί σε ποντικάκι και το έφαγε!
Θα σκεφτώ θετικά…δύσκολο!!! αλλά όχι ακατόρθωτο!!!!!
Σκληρό πολλές φορές… ΟΧΙ όμως ανέφικτο!!!!!
Μπορώ!!
Μπορείς!!!
Μπορούμε!!!!
Αθανασία Καραθανασοπούλου
