«Έπειτα από γενναία μάχη με την επάρατη νόσο…»
Ναι, στη χώρα μας ο καρκίνος εξακολουθεί να κρύβεται πίσω από περιφράσεις, όπως «καταραμένη/κακιά αρρώστια» – λες κι οι υπόλοιπες αρρώστιες είναι ευλογία, και ξεχειλίζουν καλοσύνη.
Κι αυτή η εμμονή στη γενναιότητα του καρκινοπαθή – γιατί; Όλοι ξέρουμε, από γονείς, αδέρφια, συγγενείς ή φίλους που αρρώστησαν – ή χάθηκαν – ότι η καθημερινότητα του καρκίνου είναι σκληρός, απάνθρωπα σκληρός αγώνας. Γιατί, λοιπόν, να φορτώνουμε τον άρρωστο και μ’ ένα επιπλέον βάρος – αυτό του υπεράνθρωπου θάρρους;
Ας είμαστε λογικοί, σπλαχνικοί: την ίδια φριχτή δοκιμασία, την ίδια απειλή της θνητότητας, βιώνουν όλοι οι καρκινοπαθείς. Ας σταθούμε με την ίδια στοργή και σ’ αυτούς που διαμαρτύρονται, που μεμψιμοιρούν, που αγανακτούν, που λυγίζουν, που ξεσπάνε, που περνούν αντιδραστική κατάθλιψη και δεν θέλουν να δούνε άνθρωπο, που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους γιατί ο εαυτός τους είναι η μοναδική περιουσία τους, που ολοένα λιγοστεύει.
Κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται να επιβιώσει είναι το ίδιο αξιοθαύμαστος. Και μπροστά στην αρρώστια – τη νόσο που μπορεί να σκοτώσει – δεν νοείται δειλία: μόνο η ανθρώπινη φύση, που κουράζεται, που σκύβει, ενίοτε, το κεφάλι.
Ολόψυχες ευχές στους συνανθρώπους μας που πολεμάνε τον καρκίνο – η καθημερινή τους πάλη, όση αδυναμία κι αν περιέχει, είναι για όλους μας μάθημα.
Αύγουστος Κορτώ
