Εδώ και ενάμιση χρόνο οι Δευτέρες στο ημερολόγιο μου απέκτησαν ένα άλλο νόημα. Δεν είναι όπως για όλους μας οι συνηθισμένες «τσαγκαρο-Δευτέρες» που πρέπει να φτάσει μεσημεράκι για να συνειδητοποιήσεις ότι ξεκίνησε η καινούρια εβδομάδα και τελείωσε το σαββατοκύριακο . Είναι οι Δευτέρες της προσμονής, της ελπίδας ότι θα πάρω τη θεραπεία μου και θα πλησιάσω στην ίαση, θα γίνω καλά. Μετράς κάθε Δευτέρα και μία λιγότερη, σαν τους φαντάρους που’ σπαγαν τα δόντια της τσατσάρας τους περιμένοντας τη λήξη της θητείας τους.
Μια τέτοια Δευτέρα λοιπόν και συγκεκριμένα την προ-τελευταία μου, εκεί στα δωμάτια της χημειοθεραπείας, τυχαίνει να βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο και να κάθομαι στην ίδια πολυθρόνα που ξεκίνησα την πρώτη χημειοθεραπεία μου. Οι αναμνήσεις πολλές στο μυαλό μου καθώς προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου όλη εκείνη την αγωνία και το φόβο που ένοιωθα για το άγνωστο που ήταν μπροστά μου χωρίς να γνωρίζω την κατάληξη του. Θυμήθηκα ότι ήμουν τόσο αγχωμένη που την προηγούμενη βραδιά δεν κοιμήθηκα καθόλου, το πρωί δεν έφαγα, γιατί δεν ήξερα τι επίδραση θα είχαν τα φάρμακα στον οργανισμό μου και δεν ήθελα να με δει ο άντρας μου να κάνω εμετό.
Θυμήθηκα ότι το δωμάτιο ήταν γεμάτο. Όλες οι πολυθρόνες, σύνολο πέντε στον αριθμό, καταλυμένες και οι καρέκλες επίσης από τους συνοδούς ( δεν υπήρχε ο κοβίντιος τότε). Μια μεγάλη βαβούρα στην ατμόσφαιρα που την έσπασε η παρουσία μου. Δεν θυμάμαι αν έκανα κάτι το αλλιώτικο πάντως όλοι κατάλαβαν ότι ήμουν καινούρια. Θυμάμαι την κοπέλα απέναντι μου που ξεκίνησε την κουβέντα, να μου χαμογελάει , να μου εξηγεί, να με συμβουλεύει και γενικά να είναι διαθέσιμη να ακούσει κάθε «χαζή» μου ερώτηση και να την απαντάει. Θυμάμαι ότι μου είπε πως ήταν η προ-τελευταία θεραπεία της. Τυχαίο; Σύμπτωση; Έχω μάθει στη ζωή μου ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο!
Εκείνη την κοπέλα φέρνω και στο μυαλό μου σήμερα. Πόσο με είχε βοηθήσει τότε! Μακάρι ο Θεός να την έχει καλά όπου κι αν βρίσκεται. Βυθισμένη στις σκέψεις μου και αποφασισμένη να κάνω τη θεραπεία μου και να φύγω κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο πίσω μου, δεν έδωσα και πολύ σημασία στη συζήτηση των δύο κοριτσιών δίπλα μου. Κατάλαβα όμως από τα συμφραζόμενα ότι ήταν η πρώτη θεραπεία και για τις δυο τους. Περιεργάζονταν τους ορούς τους με αγωνία – «ο δικός μου είναι κόκκινος ενώ ο δικός σου όχι»- « ναι αλλά ο δικός μου είναι τυλιγμένος με αλουμινόχαρτο και μεγαλύτερος από το δικό σου». Θεωρώ χρέος μου ως «παλαιότερη» να τους εξηγήσω και η κουβέντα ξεκινά. Δέχομαι πολλές πολλές ερωτήσεις και χαίρομαι που μπορώ να βοηθήσω. Αντιλαμβάνομαι ότι η κοπέλα απέναντί μου είναι περισσότερο φοβισμένη από την κοπέλα δίπλα μου που είναι πιο ψύχραιμη. Προσπαθούμε να της εξηγήσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι είναι κάτι προσωρινό, μιλάμε για τις παρενέργειες και δίνω συμβουλές από την προσωπική μου εμπειρία. Φαίνεται να ηρεμεί σιγά-σιγά.
Τότε ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο γιατρός της. Η κοπέλα τον κοιτάει στα μάτια και ξεθαρρεμένη από τη συζήτησή μας που είχε προηγηθεί αρχίζει να του εξηγεί πως αισθάνεται. Κρυφακούω και η αντίδραση του συναδέλφου απίστευτη. «Γιατρέ φοβάμαι, νιώθω αδυναμία, τρέμουν τα χέρια μου.» Και η απάντηση του ογκολόγου στρεφόμενος προς τη βοηθό του « Δώστης ένα χαπάκι κάτω από τη γλώσσα φεύγοντας».
Όχι, συνάδελφε αυτό δεν είναι ιατρική! Το χαπάκι κάτω από τη γλώσσα δεν θα θεραπεύσει το σύμπτωμα απλά θα το καλύψει για λίγο. Ενσυναίσθηση θέλει. Άκουσέ την! Άκουσε την αγωνία της.
Δεν έχει ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση . Δεν γνωρίζει ότι θα γίνει καλά, και μόνο στο άκουσμα της λέξης καρκίνος έχει αλλάξει όλος ο κόσμος της.
Όχι συνάδελφε δεν θέλει το «μαγικό» χαπάκι σου. Ένα άγγιγμα στην πλάτη της θέλει, ένα χαμόγελό σου, ένα κοίταγμά σου βαθιά στα μάτια της που να την διαβεβαιώνει ότι ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ και ότι εσύ θα είσαι εκεί δίπλα της να απαλύνεις κάθε πόνο της σωματικό ή ψυχικό.
Χαλάλισε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου, πίστεψέ με αξίζει πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε θεραπεία σου.
Συμβουλή από μία συνάδελφο σου που ο Θεός την ευλόγησε να περάσει και στην απέναντι όχθη, αυτή της ασθενούς, και να μπορέσει να καταλάβει την αγωνία και τον πόνο της αρρώστιας
Α.Α
