Ένα χρόνο πριν περίπου, ξεκίνησε το «ταξίδι» του καρκίνου και συγκεκριμένα διαγνώστηκα με Λέμφωμα Hodgkin. Στις 11 Ιανουαρίου πραγματοποίησα την πρώτη μου χημειοθεραπεία μη γνωρίζοντας το πόσο δύσκολα είναι και τί παρενέργειες έχει καθώς αυτές διαφέρουν ανάλογα με τον οργανισμό. Ο οργανισμός μου άλλοτε δυνατός και άλλοτε εξουθενωμένος από τους εξαντλητικούς εμετούς έδινε την δική του μάχη για να νικήσει.
Έτσι περνώντας 6 μήνες στο δωμάτιο του 712 στον Ευαγγελισμό δεν θα μπορούσα να λησμονήσω την Βιργινία μου (νοσηλεύτρια) . Ένας άνθρωπος που με το που τον γνωρίζεις, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν βρίσκεται τυχαία σε αυτή την θέση. Πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία (πάρα το δύσκολο εργασιακό περιβάλλον) να καλημερίσει τον κάθε ασθενή ξεχωριστά και να μεριμνήσει ώστε έκαστος να μην ταλαιπωρηθεί.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως εάν δεν ήταν εκείνη δεν ήθελα να πηγαίνω για την θεραπεία μου και πάντα είχα το άγχος να δω αν ήταν εκεί πριν ξεκινήσω. Όλοι οι ασθενείς είχαν να πουν τα καλύτερα. Μάλιστα, πολλοί που έχουν ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας τους πηγαίνουν και την βλέπουν και την ευχαριστούν για όλα.
Πάντα με ρωτούσε αν είναι όλα καλά και με ενθάρρυνε λέγοντας
«θα τελειώσουμε σήμερα γρήγορα’»,
«θα πάει καλύτερα η θεραπεία αυτή την φορά».
Προσπαθούσε να κάνει ησυχία κάθε φορά που άλλαζε τα φάρμακα ώστε να μην ξυπνήσω. Και με πόση ευλάβεια και υπομονή έψαχνε να βρει στον κάθε ασθενή την κατάλληλη φλέβα για να τοποθετήσει τον φλεβοκαθετήρα. Ακόμη και ο τρόπος που τον στερέωνε ήταν χαρακτηριστικός για να μην σε πονέσει και να μην σε ταλαιπωρήσει καθόλου.
Έβλεπες ότι δεν το έκανε ως αγγαρεία, να τελειώσει την βάρδια της και να φύγει, αλλά πραγματικά αγαπούσε να διακονεί και να βοηθάει. Ένιωθες ασφάλεια, ότι όλα θα κυλήσουν καλά στην θεραπεία. Σε νοιαζόταν σαν άνθρωπο και δεν σε έβλεπε απρόσωπα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε κάθε καρκινοπαθή, μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας της θεραπείας που ακολουθεί είναι η ψυχολογία. Τα λόγια ωχριούν, μπροστά στο έργο και την προσφορά αυτού του ανθρώπου.
Πιστεύω ότι σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, ο Θεός στέλνει ανθρώπους για να μας δώσουν κουράγιο και ελπίδα να παλέψουμε και να βγούμε νικητές.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Βιργινία!
Πάντα θα εύχομαι να την έχει ο Θεός καλά, να συνεχίζει το έργο της , γιατί εάν λείψει θα είναι έκδηλη η απουσία της κυρίως στους ασθενείς.
Σε ευχαριστώ για όλα αγαπημένη μου Βιργινία!
K.., 21 ετών.
