Απόγευμα στο σπίτι, ο Δημήτρης ξεκουράζεται, εγώ πίνω καφέ και δεν αναγνωρίζω καμία απόλαυση στη γεύση του, ανατρέχω στις αναμνήσεις που μας «αποθηκεύει» το Facebook. Άλλη μια δυνατότητα της τεχνολογίας, να μην ξεχνάμε, αυτά που εκθέσαμε δημόσια!
Πέρσι λοιπόν ήμασταν στην Πτολεμαΐδα, σε ένα όμορφο μικρό καφέ στο κέντρο της πόλης, με πολύχρωμα τραπεζάκια και καρέκλες, που φαινομενικά δεν ταιριάζουν μεταξύ τους.
Όμως όλα με το ξεχωριστό τους τρόπο, φτιάχνουν ένα όμορφο, πολύχρωμο, καθόλου πληκτικό σαλόνι σπιτιού!
Σε αυτό το χώρο, που αγαπάει την τέχνη, μαγικά συναντιούνται πολλές δεκαετίες, γιατί τα δυο αδέρφια ο Μιχάλης και η Αθηνά που το έφτιαξαν εξολοκλήρου με τα ίδια τους τα χέρια, έχουν τοποθετήσει με μια αξιοζήλευτη συμμετρία, Vintage διακοσμητικά και έπιπλα, που όλοι συναντήσαμε στο σπίτι της γιαγιάς μας, της θείας στη Θεσσαλονίκη, στα σπίτια των παιδικών μας χρόνων και αναμνήσεων
Ένα ποδήλατο της δεκαετίας του ‘60 κρεμασμένο στον τοίχο, μια λάμπα που αλλάζει χρώματα και δέσποζε στα αστικά σαλόνια το ‘80, ένα κόκκινο τηλέφωνο με καντράν φερμένο από τις μέρες του ‘70, πιατέλες από το «σερβαν» της γιαγιάς και σερβίτσια του 50.
Vintage και η δεκαετία του ‘90 πια, με μια υδρόγειο που αγαπώ να βλέπω και μεγάλα βάζα, που η Αθηνά φροντίζει να είναι πάντα
γεμάτα με φρέσκα λουλούδια.
Μας αρέσει να πηγαίνουμε εκεί με το Δημήτρη στους «Δυο ανεμόμυλους», έχει χαμηλή μουσική και μπορούμε να διαβάζουμε και να συζητάμε με τις ώρες, φτιάχνει καταπληκτικό ελληνικό καφέ, που το σερβίρει παραδοσιακά με λουκουμάκι.
Εκεί ήμασταν λοιπόν πέρσι, πριν ξεσπάσει η μπόρα και είχαμε μια ευδαιμονία και μια ανεμελιά, χωρίς να ξέρουμε πόσο τυχεροί ήμασταν για τις στιγμές εκείνες.
Αυτό χάνεις όταν σου συμβεί ο καρκίνος, την ΑΝΕΜΕΛΙΑ, δεν μπορείς ούτε για ένα δευτερόλεπτο, να πάρεις μια ανάσα και να περιέχει καθαρή και ατόφια ανεμελιά, ζεις με μια μόνιμη απειλή, είσαι σε ένα συνεχή αγώνα και για αυτό δεν μπορείς να είσαι ούτε ένα λεπτό χαλαρός.
Πέρσι λοιπόν είχαμε ανεμελιά, έρωτα, αγάπη και ευγνωμοσύνη, έναν γευστικό καφέ σ΄ έναν όμορφο χώρο, τα βιβλία μας και τον Δημήτρη να γράφει :
«Πῆρε κουράγιο, εἶδε πὼς ὅλο τὸ μυστικὸ τῆς ἀντριγιᾶς δὲν εἶναι νά ’χεις θεόρατο καὶ δυνατὸ κορμί, παρὰ νά ’χει ἡ ψυχή σου τὴ δύναμη νὰ παίρνει ἀπόφαση. Μιὰ ἀλογόμυγα ποὺ παίρνει ἀπόφαση μπορεῖ νὰ βάλει κάτω ἕνα ἀναποφάσιστο βόδι. Ψυχή ’ναι ἡ ἀντριγιά, δὲν εἶναι κορμί.»
Ν . Καζαντζάκης
Ευχαριστώ την σύντροφό μου Πίστη για την δύναμη που δίνει στην ψυχή μου, ευχαριστώ και το Θεό για όλα τα καλά που μου έχει χαρίσει απλόχερα….τύχη, δύναμη, εικόνες, Νικόλα, αδελφικούς φίλους, γονείς με σοφία, αδέλφια που είναι πάντα δίπλα μου…
Πίστη Κρυσταλλίδου
