Τις περισσότερες φορές η προσευχή μας, είναι μια ατελείωτη λίστα από αιτήματα. Ως ένα σημείο είναι ανθρώπινο. Όμως σκέφτομαι ότι ο Εκείνος θα νιώθει μια «πικρία» ένα «παράπονο», ότι κανείς δεν ζητάει την συνάντηση μαζί Του, αλλά μόνο την δύναμη Του.
Όπως εκείνον τον παππού που κάποτε συνάντησα σε ένα γηροκομείο, και μου είπε, ότι «τα παιδιά μου θέλουν μονάχα για τα λεφτά και την περιουσία μου, εμένα δεν με ζητάει κανείς. Με ξέχασαν».
Κι όμως η πραγματική προσευχή, είναι εκείνη που ζητάει την κουβέντα, την παρέα, την σχέση με τον Θεό.
Δεν κάνουμε προσευχή για να πούμε στο Θεό τι έχουμε ανάγκη λες και Εκείνος δεν ξέρει, αλλά για να γευτούμε την κοινωνία μαζί Του, τους όμορφους, γαλήνιους και γλυκούς καρπούς της σχέσης με το πρόσωπο Του.
Εάν ζητάμε τον Χριστό, πιστέψτε με όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμΐν», και «Οίδε ο Πατήρ υμών ο ουράνιος ων χρείαν έχετε και προτού αιτείσθε δίδωσιν υμίν» (Ματθ. Στ’ 32 καί 33).
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή πατέρας Λίβυος
