Πήγα πρόσφατα ν’ αγοράσω πράσινο τσάι σε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων!
Δεν βρήκα το τσάι μου, στο γνωστό σημείο και αφού το αναζήτησα στα διπλανά ράφια κατάλαβα πως δεν υπάρχει.
Εκνευρίστηκα πολύ, πώς είναι δυνατόν σκέφτηκα ένα κατάστημα που μου «υπόσχεται» αφθονία να μην έχει το τσάι μου ;
Βλέπεις μάθαμε να νομίζουμε πως μπορούμε να τ´ αγοράσουμε τα πάντα!
Κοντοστάθηκα στο ράφι και τελικά πήρα ένα άλλο κουτί πρασίνου τσαγιού με άρωμα λεμόνι
Η δυσφορία μου ήταν μεγάλη, που αναγκάστηκα να πάρω κάτι άλλο, από αυτό που ήθελα !
Όταν γύρισα σπίτι και έφτιαξα την πρώτη ζέστη κούπα με πράσινο τσάι , το άρωμα του λεμονιού ανέβηκε προς το πρόσωπο μου και με έκανε για λίγα δευτερόλεπτα, να κλείσω τα μάτια μου και να απολαύσω την μυρωδιά!
Έβαλα και μια «γενναία» κουταλιά μελιού , έπιασα την κούπα με τα δυο μου χέρια, για να τα ζεστάνω με ευγνωμοσύνη.
Κάθισα στο παράθυρο και κοίταζα την θάλασσα …
Αλλά έτσι δεν γίνεται και στη ζωή μας; Κάποια στιγμή αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε κάτι που δεν θέλουμε, για να δούμε πως ήταν αυτό ακριβώς που τελικά χρειαζόμασταν.
Αυτή η ιστορία μου, δεν είναι καμία σπουδαία «παραβολή», μια απλή αφήγηση συναισθημάτων δοκιμάζει να γίνει.
Πίστη Κρυσταλλίδου
