Ακόμη θυμάμαι την έκφραση στα μάτια του καθηγητή μου στο πέμπτο έτος ιατρικής σε μια από τις πολλές προφορικές εξετάσεις, όταν τόλμησα να ξεστομίσω ότι ο πόνος είναι αίσθημα υποκειμενικό!
Μα υπάρχει ειδική εξέταση για τον πόνο;
Με ποια μονάδα μέτρησης υπολογίζεται;
Κάθε άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες καταστάσεις που θα του προκαλέσουν πόνο περισσότερο ή λιγότερο.
Σωματικό ή ψυχικό.
Ναι , δεν πονάει μόνο το σώμα όταν τραυματίζεται ή όταν πληγώνεται, πονάει και η ψυχή, κυρίως η ψυχή. Ο πόνος της ψυχής είναι κάτι διαφορετικό. Είναι αόρατος, απροσδιόριστος, δεν έχει καθορισμένη ημερομηνία λήξης, δεν υπάρχει συγκεκριμένο φάρμακο για να τον θεραπεύσει κι αυτό γιατί κάθε ανθρώπινη ψυχή είναι διαφορετική. Ένα μοναδικό καλούπι ο καθένας μας . Διαφορετική η κατασκευή μας από το «εργοστάσιο», διαφορετική η μεταχείριση στην πορεία της ζωής και τελικά διαφορετική η εξέλιξη. Άλλα τα βιώματα του καθενός από εμάς κατά τη διάρκεια της ζωής που μας προετοιμάζουν, μας «σκληραίνουν», μας ωριμάζουν.
Μεγάλο ρόλο παίζει, όμως, και το πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τις προκλήσεις της. Βοηθάει πολύ ,πάρα πολύ , να έχουμε ανοιχτές τις κεραίες μας, να μην απομονωνόμαστε στο δικό μας προσωπικό πόνο νομίζοντας ότι αυτό που περνάμε συμβαίνει μόνο σε εμάς ή μόνο εμείς είμαστε τόσο αδύναμοι για να τον αντιμετωπίσουμε. Καθένας πορεύεται στο δικό του Γολγοθά καθημερινά. Άλλοι διαλέγουν να τον διαβούν με το κεφάλι ψηλά και άλλοι μόνο στη σκέψη ότι πρέπει να ανεβούν τον ανήφορο χάνουν τον κόσμο όλο.
Κάθε φορά που οι σκέψεις μου «τρέχουν» ως αχαλίνωτα άλογα σε μονοπάτια σκοτεινά, δύσβατα με πολλές κακοτοπιές και εσωτερικά φαντάσματα, προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου συνανθρώπους μας που βρέθηκαν από τη γαλήνη στη φουρτούνα ή συνανθρώπους μας που η ζωή τους όλη είναι μία διαρκής τρικυμία και τότε ως εκ θαύματος είναι σαν να ανοίγουν τα μάτια και να βλέπεις ότι μαζί με σένα ανεβαίνει το Γολγοθά και ο γείτονας και ο φίλος και ο γνωστός . Μαζί ανεβαίνουμε, άλλος πιο μπροστά, άλλος πιο πίσω, άλλος ξαποσταίνει στο ξέφωτο για να πάρει δυνάμεις, άλλος σου απλώνει το χέρι για να σε βοηθήσει, άλλος σε σπρώχνει για να ανέβεις και άλλοι, ευτυχώς πολλοί άλλοι είναι ήδη στην κορυφή και σου στέλνουν μήνυμα:
«έλα προσπάθησε, μπορείς, αξίζει τον κόπο, μην τα παρατάς, κοίτα εμάς που τα καταφέραμε, τελικά δεν είναι ακατόρθωτο, θέληση θέλει»
Και τότε ο πόνος καταλαγιάζει, γαληνεύει, γλυκαίνει, ακόμη κι αυτός ο δύσκολος πόνος της ψυχής.
Ναι, τελικά, ο πόνος είναι αίσθημα υποκειμενικό. Εξαρτάται πως θέλει να νοιώθει ο καθένας μας. Θέλει να απομονωθεί στο μικρόκοσμο της αρρώστιας του ή θέλει να ακουμπήσει στο συνάνθρωπο που είναι δίπλα του και να απελευθερωθεί , να μοιραστεί το βάρος του πόνου που κουβαλάει μαζί του, να τον κάνει δύναμη και κουράγιο για τους υπόλοιπους που ακολουθούν και καλούνται να ανέβουν το δικό τους ανήφορο;
Αντωνίου Αναστασία
Photo by mwangi gatheca on Unsplash
