Ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου ιστορία..
Μάιος του 2018. Μια απόξεση μήτρας μετά από συμπτώματα αιμορραγίας θα αλλάξει τη ζωή μου για πάντα.
Η διάγνωση αμείλικτη: καρκίνος ενδομητρίου με μεταστάσεις σε λεμφαδένες ( 3ου σταδίου) Δύσκολα τα πράγματα. Τα όσα ακολούθησαν ζόρικα: ακτινοθεραπείες, χημειοθεραπείες, απώλεια μαλλιών.. πόνος, κούραση, απώλεια δυνάμεων.. τύψεις ενοχές , τι έφταιξε, γιατί στα 44 μου να περάσω όλο αυτό…
Στα παιδιά μου και στη μάνα μου δεν είπα τίποτα. Δεν ήθελα να τους προκαλέσω τέτοιο πόνο…Σε όλους τους υπόλοιπους μίλησα.. άλλοι σε κοιτάνε με οίκτο, με λύπη, άλλοι με θαυμασμό σκεπτόμενοι προφανώς πως ακόμα και δεν πήδηξες από τον 5ο όροφο να τελειώνεις μια ώρα αρχύτερα..
Ο άντρας μου ευτυχώς τέρας ψυχραιμίας και με ανεξάντλητο χιούμορ εξακολουθεί να με κάνει να γελάω..
Βήμα βήμα έφτασα ως εδώ … δυόμιση σχεδόν χρόνια μετά . Κι ας μην το πίστευα , κι ας ήταν οι προβλέψεις δυσοίωνες… Κι ας μου είπε ο γιατρός που με χειρούργησε ότι οι πιθανότητες να τα καταφέρω είναι 50-50.
Και σε όλο αυτό , αν και τα κατάφερα, μάλλον τιμώρησα τον εαυτό μου.
Ξέσπασα πάνω μου Γιατί πήρα πολύ βάρος.. όχι μόνο λόγω της ορμονικής ανισορροπίας που προκλήθηκε αλλά κι επειδή ξέσπασα.. ψυχογενής βουλιμία.
Γιατί ο καρκίνος χτυπάει ύπουλα τη γυναικεία φύση.. σε κάνει να παλεύεις να γίνεις ξανά αυτό που ήσουνα..
Μα ο αγώνας συνεχίζεται. Κάθε μέρα είναι μια μάχη κερδισμένη, μια αναπνοή ακόμα.. Και είμαι αισιόδοξη που ακόμα μπορώ να χαμογελάω και να κοιτάω μπροστά. Να βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν
