Ναι, δεν έχω απάντηση -μόνο Ελπίδα

Μα η χημειοθεραπεία δεν σκοτώνει τους περισσότερους; Δεν κοιτάτε όλους όσοι κάνουν; Πήγε κάποιος καλά; Όλοι σαν ζόμπι είναι...

Μα η χημειοθεραπεία δεν σκοτώνει τους περισσότερους; Δεν κοιτάτε όλους όσοι κάνουν; Πήγε κάποιος καλά; Όλοι σαν ζόμπι είναι…
Η γυναίκα, με το τραύμα της βαριά άρρωστης μάνας χαίνον, αποτιμά αρνητικά το γιγαντιαίο εγχείρημα εβδομήντα χρόνων της ερευνητικής και της ιατρικής κοινότητας· με τρεις ρητορικές ερωτήσεις και μια καταδικαστική ετυμηγορία. Έχει δίκιο; Μπορεί -εν μέρει…
Και όλοι αυτοί που νίκησαν μαζί μας; Αυτοί όλοι που η γυναίκα που μιλάει με τόσο δίκαιο θυμό, δε θα τους μάθει ποτέ, δε θα τους υποψιαστεί καν… Και τι νοείται νίκη θα μου έπαιρνε μέρες -μόνο για να σου ορίσω…
Από αρκετά χρόνια δεν αποφαίνομαι· ερωτώ μόνο. Έχω μάθει μόνο να θέτω ερωτήματα. Αρκούν; Όχι μάλλον, αλλά αν δεν τεθούν, όλα παγώνουν στη βέβαιη ακινησία· του παντοειδούς θανάτου.
Ερωτήσεις λοιπόν, μόνο ερωτήσεις. Πού και πού και καταφάσεις υπονομευμένες από αμφίσημες διατυπώσεις· έτσι για «ξεκάρφωμα»… Πόσοι θα εμπιστευτούν έναν γιατρό χωρίς βεβαιότητες;

Όμως εγώ έχω εντοπίσει ένα σημείο εκατό μέτρων στον περιφερειακό του Υμηττού που το άρωμα των πεύκων έρχεται απότομα στη μύτη μαζί με ένα κύμα δροσιάς. Κάθε πρωί πάνω στη μηχανή, πηγαίνοντας «εκεί», με περιμένει να με ανασηκώσει δυνατό καθώς σκύβω μπροστά να τρυπήσω τον αέρα.
Είναι η αναγκαία στάση του αναβάτη, μονολογώ αλλά ψεύδομαι· είναι η κόπωση κόντρα στα ρεύματα της απόγνωσης, των ματαιομαχιών.
Εκατό μέτρα σφηνωμένα στη μέση δώδεκα χιλιάδων μέτρων διανυομένων κάθε πρωί αρκούν για να μην τα παρατήσω.
Εκατό μέτρα ανάμεσα στα απροσμέτρητα χιλιόμετρα ιχνηλασίας της ελπίδας μέσα σε νοσηρούς διαδρόμους αρκούν.
Επειδή το άρωμα της ελπίδας έχει τον τρόπο του να τινάζεται απροσδόκητα σαν δελφίνι στη μέση του ωκεανού με καρχαρίες όπου ξανοίχτηκες με ένα βαρκάκι.

Αλέξανδρος Αρδαβάνης

ΠΗΓΗ

 

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ:

Photo by Osman Rana on Unsplash

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ