Πρώην και νυν ασθενείς, οι περισσότεροι εργαζόμενοι, στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Μεταξά εξομολογούνται τα περί της ζωής τους με τον καρκίνο
Η στιγμή και ο αντίκτυπος της διάγνωσης. «Η στυφή υποψία του θανάτου» και «ο εμφύλιος στο σώμα» (όπως το θέτει έξοχα ο συγγραφέας Αλέξανδρος Ζούκας, το πιο ποιητικά εύγλωττο από τα «πειραματόζωα» εδώ).
Ο φόβος κι η εμπειρία των επιπτώσεων. Οι λόγοι της επιθυμίας για ζωή. Η διαπροσωπική αγωγή ως στήριγμα. Η κλινική και χειρουργική πράξη – gore and all.
Η ανάρρωση του αλλαγμένου εγώ. Η εφεξής εφημερία στη σκέψη. Η αναρρόφηση στην καθημερινότητα. Η σχέση γιατρού και αρρώστου (και τι γίνεται όταν αυτοί ταυτίζονται τραγικά;). Και, για τους «τυχερούς», η συνειδητοποίηση κι εγκόλπωση του τέρμινου.
