Να είναι αρχή του φθινοπώρου, να το έχουμε “σκάσει” για το Παρίσι, ακριβώς όπως κάνουν οι ήρωες στις ταινίες.
Οι δρόμοι δίπλα στο Σηκουάνα να έχουν στρώσει εκείνο το παχύ καφέ χαλί, από τα φύλλα που πέφτουν… όπως τότε.
Εμείς μέσα στο τουριστικό λεωφορείο,να απολαμβάνουμε τις εικόνες μιας πόλης, που μόνο οι ξένοι βλέπουν την εκθαμβωτική ομορφιά της.
Να έχει ψύχρα και να έχω κουλουριαστεί στην αγκαλιά σου, να μου ψιθυρίζεις, πως θα ξανά ‘ρθουμε, να χαμογελώ με την υπόσχεση σου και να ανασαίνω ευτυχία.
Πίστη Κρυσταλλίδου
