Μπορεί κάποιος να ορίσει το τέλος με δύο τρόπους . είτε ως την οριστική παραίτηση από την προσπάθεια, είτε ως την επίτευξη του στόχου και επανακαθορισμό κάποιου καινούριου. Στην πρώτη περίπτωση είναι η απογοήτευση της εγκατάλειψης, ενώ στη δεύτερη είναι η ικανοποίηση της διεκπεραίωσης και ταυτόχρονα η εσωτερική ώθηση να θέσεις κάτι καινούριο και παράλληλα να αισθάνεσαι δυνατός ότι μπορείς να το φέρεις σε πέρας.
Κάπως έτσι νομίζω στην πορεία του χρόνου λειτούργησε η ανθρωπότητα. Πετυχαίνουμε κάτι , αλλά συνεχίζουμε να θέλουμε να πετύχουμε περισσότερα. Η κινητήρια δύναμη του καθενός από εμάς είναι ο δικός μας προσωπικός στόχος. Δεν συγκρινόμαστε με τους γύρω μας, αλλά με τον ίδιο τον εαυτό μας. Κάθε φορά βλέπουμε από πού ξεκινήσαμε και τι έχουμε καταφέρει και αυτό μας δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε.
Τα κατάφερα, λοιπόν, κι εγώ με τη δική μου προσπάθεια. Διάλεξα να πολεμήσω κι όχι να παραιτηθώ και τον νίκησα. Ναι ΝΙΚΗΣΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ. Ο όγκος εξαφανίστηκε, οι λεμφαδένες συρρικνώθηκαν. Απίστευτο !!!! Πραγματικό ΘΑΥΜΑ… Το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας τόσο ατομικής, όσο και συλλογικής. Η στήριξη των παιδιών και του συζύγου τεράστια. Ναι έχουμε δικαίωμα να χαμογελάσουμε, να πανηγυρίσουμε , να νοιώσουμε νικητές, μιας και παλέψαμε με το θηρίο και κερδίσαμε!!!!!!
Επαναλαμβάνω συνεχώς το ίδιο πράγμα για να το πιστέψω. Ο δρόμος ήταν πραγματικά δύσκολος και ανηφορικός. Υπήρχαν στιγμές , αρκετές στιγμές, που πίστεψα ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι δεν αντέχω άλλο, ότι ήταν μάταιο… και τότε ερχόσουν εσύ δίπλα μου και μου έλεγες πόσο με θαυμάζεις για την υπομονή και το κουράγιο μου και μου έδινες όλη τη δύναμη να συνεχίσω . Μαζί τα καταφέραμε , εγώ, εσύ και τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας που σε αυτή την τρυφερή ηλικία ήρθαν αντιμέτωπα με τον καρκίνο, με το θάνατο και δεν φοβήθηκαν
«Μαμά να πας να κάνεις θεραπεία και όλα θα πάνε καλά»,
«Έλα ρε μαμά που αρρώστησες, τίποτα δεν έχεις»,
«Μαμά θα πεθάνεις; Όχι ε; Τότε δεν θέλω να ξέρω τίποτε άλλο, όλα θα πάνε καλά»
κι εκείνο το μικρό που επιλέξαμε να μην του πούμε τίποτα, αλλά τα ματάκια του να με κοιτάνε ευθεία στα μάτια μου και να λέει
«Μαμά θα είμαστε όλοι μια χαρά» , έτσι από το πουθενά αφήνοντάς σε με την απορία ότι κάτι ξέρει , αλλά συνεχίζει το παιχνίδι των μεγάλων.
Τα συναισθήματα ακόμα κλειδωμένα βγαίνουν σιγά-σιγά στην επιφάνεια , καθώς συνειδητοποιώ το θαύμα που έχει γίνει.
Όλοι γύρω μου βιαστικοί, « Τώρα τι θα γίνει; Θα χειρουργηθείς; Θα κάνεις ακτινοβολίες;» . Κατανοώ εν μέρει την αγωνία τους και τη βιασύνη τους να ξαναγίνουν όλα όπως πριν, αλλά αφήστε με να το χαρώ, να καταλάβω τι έχει γίνει, να συνειδητοποιήσω ότι τελείωσαν οι χημειοθεραπείες.
Δεν με νοιάζει τι ακολουθεί επί του παρόντος, ένα-ένα τα βήματα. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι ότι θα αρχίσω να αισθάνομαι δυνατή, τα μαλλιά θα ξαναβγούνε, το ίδιο και τα νύχια, η πίκρα θα φύγει, θα ξαναέχω γεύση και όσφρηση, η υπνηλία θα φύγει, θα ξαναγίνω ΕΓΩ.
Άλλωστε κάθε φορά που κάτι τελειώνει κάτι άλλο ξεκινάει.
Α.Α
