Όσες φορές η φύση εκβιάστηκε να λειτουργήσει γρηγορότερα γέννησε εκτρώματα. Δεν ξέρω από πότε είναι γνωστό ότι «το καλό πράγμα αργεί», ποιος ευφυής πρόγονός μας το συνειδητοποίησε πρώτος, αλλά έκτοτε επιβεβαιώνεται καθημερινά.
Βιαζόμαστε, τρέχουμε, απαιτούμε να έχουμε ό,τι ζητάμε γρήγορα και με τον ελάχιστο κόπο και έτσι δεν το εκτιμάμε σε όλο το μεγαλείο του. Διότι η προσμονή για κάτι είναι που του δίνει αξία. Δίνει το χρόνο να αξιολογήσουμε όλη τη διαδικασία, να διαχειριστούμε τα συναισθήματα και τις αγωνίες μας και να προετοιμαστούμε να το δεχτούμε στη ζωή μας.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και ο οργανισμός μας. Θέλουμε για παράδειγμα να χάσουμε βάρος και το θέλουμε γρήγορα και μαγικά. Εκβιάζουμε όμως έτσι τον μεταβολισμό μας που τόσα χρόνια είχε μάθει να λειτουργεί διαφορετικά με αποτέλεσμα ναι μεν αρχικά να χάνουμε βάρος, αλλά τελικά με τον λάθος τρόπο, διότι ταλαιπωρούμε τους μυς μας και το σώμα μας, που θέλει χρόνο να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση.
Αν ποτέ μάθουμε να περιμένουμε, να υπομένουμε, τότε θα καταφέρουμε να αγγίξουμε τη γαλήνη στη ψυχή μας και ίσως την πραγματική ευτυχία.
Πόσα παραδείγματα υπομονής και καρτερικότητας τόσο στην ιστορία μας όσο και στη θρησκεία μας. Πρέπει όμως να ανοίξουμε τα μάτια μας και να τα δούμε στην πραγματική τους διάσταση. Έχουμε μάθει να βλέπουμε τους άλλους και τις ανθρώπινες ιστορίες τους μόνο σαν φωτογραφικές στιγμές με αρχή και τέλος χάνοντας το ενδιάμεσο που είναι και το ουσιώδες. Λέμε « κοίτα αυτός είχε καρκίνο και τον νίκησε».
Ναι όντως τον νίκησε, τον πολέμησε, αγωνίστηκε και το πέτυχε. Τι όμως ξόδεψε από το είναι του, από την καθημερινότητά του, από την οικογένειά του; Αυτός το ξέρει. Αυτός ξέρει πώς ένοιωθε όταν έβλεπε τον εαυτό του να «μαδάει» σιγά-σιγά, όταν έβλεπε τις δυνάμεις του να χάνονται λίγο-λίγο. Αυτός ξέρει πού έβρισκε το κουράγιο να πει «καλά είμαι, δεν είμαι άρρωστος» κάθε φορά που οι αγαπημένοι του με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια τους τον ρωτούσαν « πώς είσαι; Πονάς;» και για να μην τους στενοχωρήσει κι άλλο έσφιγγε τα δόντια και σηκωνόταν να πάει στη δουλειά και να κάνει ό,τι έκανε και πριν έτσι ώστε να μην καταλάβουν…
Να μην καταλάβουν ότι τα χέρια είναι μουδιασμένα , τα πόδια αδύναμα, η γεύση πικρή. Εκείνος ξέρει που έβρισκε τη δύναμη να πει στον εαυτό του «Ε και τι έγινε; Σημασία έχει που είμαι εδώ, ζωντανός και μπορώ να περπατάω και να χαμογελάω. Θα περάσει. Θα τα καταφέρω, θα γίνω καλά.» . Εκείνος ξέρει…
Έτσι, λοιπόν, κάθε φορά που ακούμε για κάποια ανθρώπινη ιστορία, ας ξοδέψουμε λίγο χρόνο και ας αναλογιστούμε όλη την πορεία που ακολουθήθηκε μέχρι να επιτευχθεί το καλό αποτέλεσμα και ίσως τότε να μάθουμε να υπομένουμε και να περιμένουμε και πιστέψετε το καλό πράγμα θα έρθει…….
Α.Α
