Κατά την ανάρρωση μετά την αφαίρεση του καθετήρα μου η νοσοκόμα γύρισε και με ρώτησε :
-Θέλεις να βγεις με καροτσάκι ή προτιμάς να περπατήσεις
Η απάντηση μου ήταν
-Θα περπατήσω
Το να φεύγω περπατώντας από το νοσοκομείο κουβαλάει μεγάλο συμβολισμό για μένα.
Όχι μόνο γιατί αυτή η εμπειρία ξεκίνησε με μένα ανίκανη να περπατήσω, αλλά γιατί μοιάζει με την εκπλήρωση ενός σκοπού που επαναλάμβανα στον εαυτό μου -ξανά και ξανά- κατά τη διάρκεια των τελευταίων 4 χρόνων.
Πιέστηκα από κάθε πλευρά αλλά δεν παραιτήθηκα.
Τσακισμένη αλλά όχι σε απόγνωση
Σε δίωξη αλλά όχι εγκαταλελειμμένη
Λαβωμένη αλλά όχι συντετριμμένη
Ο κόσμος μου ταρακουνηθηκε ολοκληρωτικά από αυτή την εμπειρία – πιέστηκαν και χτυπήθηκα αλλά στο τέλος δεν καταστράφηκα.
Έφυγα περπατώντας με το κεφάλι ψηλά με τα σταθερά χέρια των μεγαλύτερων υποστηρικτών μου του πατέρα και της μητέρας μου
Παγκόσμια μέρα καρκίνου. Ναι μην φοβάστε να την πείτε την λέξη γιατί μπορεί να είναι πόνος θλίψη αγωνία δάκρυα πίκρα μελαγχολία. Κρύβει όμως πράγματα...