Τρεις μέρες πέρασαν και βλέπω ακόμα τις αναρτήσεις των φίλων σου, των γνωστών σου, των ανθρώπων που σε «γνώρισαν» εδώ μέσα και σταματώ για να διαβάσω αυτά που ήδη ξέρω και νιώθω για σένα, χωρίς να σε έχω συναντήσει ούτε μια φορά στη ζωή μου.
Σταματώ και πάντα ανεβαίνει ο λυγμός και πάντα έρχεται η ίδια φράση στο μυαλό μου «όχι και ο Βαγγέλης»
Πώς μπορείς να κλάψεις για το χαμό ενός ανθρώπου που δεν γνώρισες ποτέ;
Γιατί να σου στοιχίζει τόσο πολύ η απώλεια του Βαγγέλη;
Τι ερωτήματα είναι αυτά θα μου πεις; Υπάρχει ζυγαριά σ´ αυτά;
Όχι δεν υπάρχει, αλλά να τον Βαγγέλη τον αγαπήσαμε όλοι γι’ αυτό το χαμόγελο του το λαμπερό, για τη δύναμη του, για αυτά που είπε στον καθένα μας ξεχωριστά!
Σε προσεχείς ;
Με ρώτησε σε μια από τις συνομιλίες μας
Και στο κλείσιμο με συμβούλεψε
θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου και να μην ταυτίζεσαι όσο γίνεται
Αυτός ήταν Βαγγέλης για μένα, δυο μηνύματα που μου δώσανε δύναμη !
Είχαμε πει να βρεθούμε, να πιούμε καφέ και να κανονίσουμε μαζί πράγματα και δεν προλάβαμε.
«“Αύριο”, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.»
Ένας φάρος ήταν ο Βαγγέλης και έτσι θα μείνει,
γιατί το ταξίδι του ήταν σπουδαίο και θα μας οδηγεί!
ο Βαγγέλης έφυγε
Αντίο ….
Κρυσταλλίδου Πίστη