Από τότε που αναχώρησες για εκεί επάνω, μετράω τον χρόνο διαφορετικά. Η κάθε ημέρα, ο κάθε μήνας έχει πια άλλη σημασία.
Μετράω τα γενέθλιά σου χωρίς να είσαι εδώ. Γιορτάζω τα δικά μου γενέθλια και αναζητώ τις δικές σου ευχές. Γιατί, πάντα στα 13 χρόνια που ήμασταν μαζί, οι δικές σου ευχές ήταν οι πρώτες. Όπου και να ήσουν, όπου και να ήμουν. Μεγαλώνω χωρίς εσένα δίπλα μου. Όλα είναι τόσο διαφορετικά χωρίς εσένα δίπλα μου.
Ξέρω ότι δεν ήθελες να φύγεις για εκεί επάνω. Ξέρω ότι ήθελες να μείνεις εδώ μαζί μου. Ξέρω ότι, αν ήταν δική σου επιλογή, θα ήσουν εδώ μαζί μου. Δεν είμαι θυμωμένη πια με εσένα. Ούτε και με εμένα.
Ίσως γιατί αυτά τα δύο χρόνια συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν μας ρωτάει για όλα όσα μας φέρνει ή μας παίρνει.
Ίσως γιατί αντιμετώπισες τον καρκίνο κατάματα. Στάθηκες μπροστά του όρθιος, δυνατός και περήφανος.
Γιατί του έδειξες ότι, παρά το ολέθριο πέρασμά του, ο άνθρωπος, η δύναμή του, η αγάπη είναι πιο δυνατά από αυτόν. Και τον ξεπερνούν. Και τον νικούν. Όπως το φως νικά το σκοτάδι.
Νιώθω ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος του ταξιδιού. Είναι ένα ακόμα πέρασμα, το οποίο θα διαβούμε όλοι. Αλλά μετά θα συνεχίσουμε το ταξίδι.
Ξέρω ότι, όπου και αν είσαι, με προσέχεις. Και με αγαπάς. Και εγώ εσένα.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, εσύ θα είσαι το δικό μου κομμάτι, ο δικός μου ανεκτίμητος θησαυρός. Και θα σε κρατώ μέσα μου, φάρο αναμμένο, συνεχίζοντας το δικό μου ταξίδι εδώ.
Είναι Ιανουάριος του 2020. 2 χρόνια μετά το φευγιό σου… κοιτώ στον ουρανό, χαμογελώ και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που ήρθες στη ζωή μου. Και πόσο ευλογημένη είμαι για όλα όσα έζησα μαζί σου.
Χριστίνα
