Κάποιοι με ξέρετε ήδη. Είμαι η Δήμητρα που αγαπά τα καλοκαίρια!
Πρόσφατα σας έγραψα την γνωριμία μου με τον καρκίνο.
Το «ιδιαίτερο» ας πούμε στην επίσκεψη του στην ζωή μου ήταν ότι με βρήκε στην περίοδο της εγκυμοσύνης μου με συνέπεια το παιδί μου να γεννηθεί πρόωρο.
Σήμερα λοιπόν είναι Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας. Δεν την γιορτάζω αυτή τη μέρα ως μέρα χαράς. Την γιορτάζω όμως ως μέρα περηφάνιας για τον μαχητή μου… Γιατί το μόλις 28 εβδομάδων αγόρι μου πάλεψε τόσο πολύ να ζήσει. Ώρα με την ώρα… Μέρα με τη μέρα… Μαζί με τους γιατρούς του και μαζί με μας.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δυο μήνες έμεινε στην μονάδα. Κι εμείς εκεί. Τις ώρες επισκεπτηρίου.
Ο μπαμπάς του λίγο πριν ή λίγο μετά τη δουλειά να τρέχει να προλάβει να τον δει, να του μιλήσει, να τον αγγίξει.
Κι εγώ λίγο πριν ή λίγο μετά τις χημειοθεραπείες με το μαντήλι στο κεφάλι, την ποδιά, τα γάντια, το σκουφάκι και την μάσκα να με πνίγουν, να βρίσκω δύναμη να σταθώ όρθια, να τον δω, να του μιλήσω, να τον αγγίξω. Να νιώσει την αγάπη μας, την παρουσία μας, την ζεστασιά μας, έστω και για λίγο να μην είναι τόσο μόνος…
Φοβόμουν τόσο πολύ σ’αυτά τα επισκεπτήρια. Να είναι καλά, να έχει βάλει άλλα δύο γραμμάρια, να έχει πάει ένα δωμάτιο πιο κοντά στην έξοδο… Φοβόμουν και για μένα. Να ζήσω να τον μεγαλώσω, να αντέξω τις δυνατές θεραπείες για να πάω και την επόμενη μέρα, να μην έχει βάρδια ο γιατρός που με κοιτάει με απορία που ζω ακόμα…
Τόσοι φόβοι εκεί που έπρεπε να νιώθω μόνο χαρά. Όλα όμως πήγαν τόσο καλά! Και ήρθε η ώρα να έρθει σπίτι.
Τη μέρα που βγήκε ήταν εκείνη η εβδομάδα του μήνα που ήμουν μέσα για τις χημειοθεραπείες. Εγώ στον 1ο όροφο αυτός στον 2ο… Ζήτησα απ’τους γιατρούς να τον κρατήσουν μέχρι να βγω για να επιστρέψουμε μαζί. Ο κίνδυνος όμως να κολλήσει μια ενδονοσοκομειακη λοίμωξη ήταν μεγαλύτερος απ’το θέλω μου…
Έτσι λοιπόν τον πήρε ο μπαμπάς του με το καλαθάκι του και μου τον έφερε μέχρι τον διάδρομο.
Εσυρα το στατω μου μαζί με το κορμί μου για να τον χαιρετήσω και να του ψιθυρίσω πως σε τρεις μέρες θα ήμουν δίπλα του. Ότι πιο δύσκολο έχω ζήσει…
Αυτό είναι η προωρότητα. Δύσκολη. Ονειρεύεσαι μπαλόνια και αρκουδάκια, λουλούδια και χαμογελαστά πρόσωπα, θηλασμούς κι αγκαλιές.
Αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη.
Τα πρώτα του Χριστούγεννα έκανα χημειοθεραπείες, την πρώτη του Πρωτοχρονιά ήμουν μέσα σε απομόνωση έχοντας κολλήσει ένα σπάνιο μικρόβιο, τα πρώτα του γενέθλια όμως τα γιορτάσαμε αγκαλιά!
Δεν ξέρω πως αντιμετωπίζονται τα δύσκολα. Ξέρω όμως πως μέσα στην δική μας τρικυμία χαμογελουσαμε, ελπίζαμε και πάντα πιστεύαμε στο happy end!
Παρέα με τον Ηλία μου που ήταν πάντα εκεί σαν ήλιος να φωτίζει τα σκοτάδια μου, την υπέροχη οικογένεια μας που στάθηκε σαν βράχος δίπλα μας και τους αγαπημένους μας φίλους!
Στον Θοδωρή μας και σε όλα τα πρόωρα που αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνίζονται…
Δήμητρα
η Δήμητρα πάλεψε μαζί με το αγέννητο παιδί της τον καρκίνο… η Δήμητρα αγαπά τα καλοκαίρια
