Αγαπητέ καρκίνε ,
Τι κάνεις; Πως περνάς; Απολαμβάνεις τον καιρό; Ρητορικές οι ερωτήσεις…
Ούτως ή άλλως δεν μπορώ να σου μιλήσω, δε μπορώ να σε δω , δεν ξέρω τι σκέφτεσαι…απλά άρχισες να μεγαλώνεις μέσα μου και όσο εσύ μεγαλώνεις εγώ αργοπεθαίνω!
Ουσιαστικά είσαι σαν ένας πραγματικά διψασμένος φίλος!
Μόνο που ΔΕΝ είσαι φίλος μου.
Δεν ενδιαφέρεσαι για μένα ή για να μάθεις ποια είμαι. Το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις τις κατάλληλες συνθήκες για να υπάρξεις. Περιμένεις να δημιουργηθεί το οικοσύστημα για να «απλώσεις τα πλοκάμια σου».
Άραγε έκατσα λίγο παραπάνω μπροστά από το φούρνο μικροκυμάτων; Άραγε έχω κακο DNA; Ή μήπως απλά είμαι άτυχη;
Πάντως στο έφτιαξα το περιβάλλον και εσυ εμφανίστηκες…
Με σοκαρες, με τρόμαξες, με λύγισες, με αποσυντόνισες, με κλόνισες, με πάγωσες…
Ξέρεις κάτι όμως;
Μόνο προς στιγμή…
Μπορεί αυτή η στιγμή να ειναι μεγάλη, να είναι δύσκολη, να φαντάζει αιώνας, να μου στερεί την καθημερινότητα μου, να μου αφαιρεί κιλά , να μου παίρνει τα μαλλιά, να με αφυδατώνει ,να με ρίχνει στο κρεββάτι…
δεν παύει όμως να είναι ΣΤΙΓΜΗ
«Θα περάσει ΚΑΙ ΑΥΤΗ» γιατί απλά…
αρνούμαι να πιστέψω ότι είσαι δολοφόνος,
αρνούμαι να παραδοθώ στα χέρια σου αμαχητί,
αρνούμαι να ηττηθώ,
αρνούμαι να στερηθώ το δικαίωμα στη ζωή
Διαλέγω να σηκώσω το κεφάλι ψηλά,
διαλέγω να πάρω δύναμη άνωθεν ,
διαλέγω να παλέψω,
διαλέγω να χαμογελάσω ,
διαλέγω να ζήσω,
διαλέγω να σταθώ ΟΡΘΙΑ …
Με εκτίμηση
Η δύναμη της ψυχής μου
…αφιερωμένο στην επιστήθια φίλη μου που καλείται να παλέψει για τρίτη φορά…
Αθανασία Καραθανασοπούλου