Σας παραθέτω λοιπόν τη δική μου ιστορία….ηλικία 15 έτος 1995 Οκτώβρης …ήταν ένα καλοκαίρι που έτρωγα πολύ και είχα πάρει λίγα παραπάνω κιλά ( βάζω πολύ δύσκολα κιλά) ξαφνικά κάπου μετά τα γενέθλια μου 23 -9 με πιάνει πόνος και πυρετός πολύς πόνος αρνούμουν πεισματικά να πάω στο γιατρό…πάμε με τους γονείς μου στο παθολόγο…κάτι λέει στους γονείς μου και κοιτάνε ο ένας τον άλλον έντρομοι …πάμε ακτινολόγο που είναι και πολύ φίλος μας. Με διώχνουν από το ιατρείο.
– Μαράκι ίσως χρειαστεί επέμβαση ..
Εγώ έντρομη πάω σπίτι και τους περιμένω….στέκομαι μπροστά σ’ ένα μεγάλο καθρέπτη και λέω στον εαυτό μου δυνατά…ότι χρειαστεί θα το κάνεις..και ρίχνω δύο σφαλιάρες στον εαυτό μου..ναι σφαλιάρες όπως το ακούτε… σημειωτέον φοβόμουν απίστευτα τους γιατρούς.
Την επόμενη σερνόμαστε κυριολεκτικά από Αγρίνιο Αθήνα από νοσοκομείο σε νοσοκομείο…ο ένας δεν είχε χειρουργείο ο άλλος ήθελε να φωνάξει τα κανάλια…σπάνια περίπτωση είπανε…ο μπαμπάς μου παίρνει τηλέφωνο το φίλο μας τον ακτινολόγο
-έχουμε κάπου ένα φίλο για να πάμε; Είναι σοβαρά δε ρισκάρουν οι γιατροί.
Καταλήγω σε ένα δωμάτιο στον Άγιο Σάββα. Ο πόνος στη κοιλιά μου με έκοβε στα δύο και ο πυρετός δεν έπεφτε…3 μέρες έκανα αξονικές και περιπλανιόμασταν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. εγώ φοβόμουν…η μαμά, ο μπαμπάς χαμογελούσαν…ακούω τον καθηγητή να τους λέει πρέπει να μπει τώρα αμέσως για χειρουργείο, αλλά ο πυρετός δε πέφτει πηγαίνετε να πάρτε τα απαραίτητα…και με σηκώνει η μαμά μου πάει στο τότε Μινιόν να μου πάρει πιτζάμες και μια Παναγίτσα ο μπαμπάς μου…προσπαθούσαν να με κάνουν να απολαύσω κάτι ..εγώ να κλαίω από τον πόνο…δεν είχαμε κανέναν εκεί στην Αθήνα να με αφήσουν κάπου.
Γυρίσαμε ’Άγιο Σάββα, μου δίνουν κάτι να χαλαρώσω έρχεται το βράδυ, το πρωί με βάζουν χειρουργείο…το θυμάμαι σαν τώρα
-Έλα μάγκα!!! Μου λέει ένας γιατρός έχω μηχανή και μου είπε η μαμά σου πως σου αρέσουν οι βόλτες …σου υπόσχομαι όταν γίνεις καλά θα σε πάω μια
Αποχαιρετώ την μαμά μου, ο μπαμπάς κάπου ποιο εκεί να κλαίει…
-μανούλα θα σε ξαναδώ
-Ναι παιδί μου μού λέει μη φοβάσαι θα σε περιμένουμε, μη φοβάσαι όλα θα πάνε τέλεια.
Μπαίνω μέσα και ξυπνάω μετά από 7 ώρες….βγαίνω από χειρουργείο….με ρωτά η μαμά μου
-Μαράκι πονάς;; Με αγωνία…
-όχι μαμά και χαμογέλασε και μου χάιδεψε το μέτωπο σα να φοβόταν κάτι….
Ένας μήνας, ένας μήνας δίπλα σε γιαγιάδες να πονάνε εγώ με όρους και με φόβο.
-Μαμά είδα μια γυναίκα της λέω χειρουργό να μου λέει μη φοβάσαι θα γίνεις καλά…θέλω μαμά μου να τη βρεις.
-Ναι παιδί μου και βέβαια μου λέει .
Δεν την βρήκε ποτέ πουθενά, ρώτησε τους γιατρούς, δεν υπήρχε γυναίκα μέσα στο χειρουργείο….
Φεύγουμε για το χωριό. Δε θυμάμαι και πολλά Γιάννενα ογκολογικό, κατουρούσα πράσινα υγρά, είχα γίνει σκελετός, έχασα μαλλιά, φρύδια, βλέφαρα κάηκαν οι φλέβες μου τα πάντα τα έκανα εμετό …έτρωγα μόνο παγάκια….πηγαινοερχόμουν Αγρίνιο Γιάννενα 2 ώρες δρόμο κάθε μέρα να κάνω τη χημειοθεραπεία μου, τρεις μήνες δυνατό σχήμα…..έχασα μια σχολική χρονιά …φορούσα περούκα και κάποιοι λίγοι φίλοι ερχόντουσαν να με δουν.
-Μαμά θέλω να πάω σχολείο.
-Ναι Μαράκι μου ότι θες
Μα δε μπορούσα, πήγα τελείωσα έδωσα εξετάσεις τελικές και πέρασα!
Κάθε χρόνο έως και τώρα κάνω τους δείκτες μου έχω όγκο …δε ξέρω. Τι είναι πρέπει να το ψάξω…..έμαθα μετά από πολλά χρόνια, ότι είχα τότε καρκίνο τελικού σταδίου και μόρφωμα από αγονιμοποίητο ωάριο και πως με είχαν για να πεθάνω σε δύο μήνες -Πάρτε το παιδί σας τους λέγανε σπίτι να πεθάνει…μόνο ο καθηγητής και ο χειρουργός πίστεψαν σε μένα που με αναλάβανε και φυσικά οι γονείς μου που είπαν. Όχι . Εμείς θα κάνουμε τη. επέμβαση…αφαίρεση αριστερής ωοθήκης και έχω τρία παιδιά 18,14 και 2,5 το μικρός έχει αυτισμό…τώρα ξέρω γιατί σώθηκα ,σώθηκα γι αυτά τα παιδιά…
Και φυσικά σπούδασα νοσηλευτική. Είδα πόσο σημαντικό είναι να σε βοηθάνε οι νοσηλευτές. Τις είχα κάνει φίλες μου, κάναμε παρέα!
Σπούδασα μουσική, έγινα επαγγελματίας, αυτή με έκανε και ξεχνούσα τον πόνο μου
Τι άλλο πια να πω σκόρπιες εικόνες θυμάμαι
Όπως η τομή μου δεν έκλεινε . Έτσι και οι αναμνήσεις μου πικρές αλλά με νίκη!!!
Νίκη δική μου και δική μας
Με ένα γουόκμαν στα αφτιά και περιοδικά για να ξεχνιέμαι
Με δυο γονείς θηρία δίπλα μου
Το μαλλί; Τα φρύδια οι βλεφαρίδες ξαναβγήκαν
Οι φλέβες ακόμα κατεστραμμένες από τη χημειοθεραπεία
Αλλά ναι είμαι εδώ είμαι δυνατή …υπάρχει σωτηρία υπάρχει ελπίδα ….δε με νοιάζει που αφαίρεσαν τμήμα από τη κοιλιά μου…είμαι νικήτρια γαμωτο!!!!
Εικόνες σκόρπιες, άλλες τις έχει αποβάλει το μυαλό μου και άλλες τις θυμάμαι…τις θυμάμαι για να θυμάμαι πως υπάρχει ελπίδα!!!
Η μικρή Παναγία που με συντροφεύει από τότε ..από τότε έως τώρα κάτω από το μαξιλάρι μου
Φυλακτό ιερό όχι τόσο για τη θρησκεία αλλά για την αγάπη του μπαμπά μου….αυτό με κάνει να τη θυμάμαι . Αγάπη
Εσένα μου λένε οι φίλοι μου μέχρι και ο χάρος σε φοβήθηκε !μη κολλάς πουθενά… περηφάνια πίστη ελπίδα και αγάπη λοιπόν…
Καληνύχτα σας με αγάπη ο μάγκας ( έτσι με φώναζαν όλοι στο νοσοκομείο)
Μαρία Αντουανέτα Αναγνωστόπουλου
