Μερικές φορές τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν αυτά που σκεφτόμαστε, αυτά που νιώθουμε…Μα όμως εγώ σου έγραφα.. Κάθε μέρα και μετά καθόμουν και στα διάβαζα. Ήξερα πως δεν μπορείς να μου απαντήσεις μα άνοιγες τα μάτια και με κοιταγες.
Έστω για μερικά λεπτά ήμασταν και πάλι οι δυο μας. Όπως μάθαμε. Όπως αναγκαστηκαμε να μάθουμε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Οι ώρες μέσα σε ένα νοσοκομείο δεν περνάνε εύκολα, μα εσύ μου το έκανες πιο εύκολο κρατώντας μου το χέρι.
Λένε πως οι κόρες έχουν ανταγωνισμό με τις μαμάδες τους μα εμείς οι δύο είχαμε τρελό έρωτα η μία για την άλλη.
Οι δυσκολίες μας ένωσαν, έγινες για μένα πρότυπο μητέρας και πατέρα μαζί. Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από την απουσία σου. Ένας χρόνος που για μένα φάνταζε βουνό, μα δες με τώρα πως τα έχω καταφέρει.
Και πίστεψε με θα τα καταφέρω ακόμα περισσότερο γιατί έτσι μου έμαθες εσύ….
Στη δική μου Δήμητρα… Εκείνη που έμαθε να παλεύει κόντρα σε όλους μέχρι το τέλος.
